John Tolios

διδάκτωρ οικονομικών και μέλος ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Με την ψήφιση από την κυπριακή Βουλή της δανειακής σύμβασης και του Μνημονίου με μια ψήφο διαφορά, έκλεισε η πρώτη φάση της νέας κυπριακής τραγωδίας. Αρχίζει τώρα ο Γολγοθάς για τον κυπριακό λαό με απροσδιόριστες συνέπειες στο μέλλον του. Ωστόσο υπάρχει ελπίδα. Εκτός από τη δεδομένη λαϊκή αντίδραση στις απαράδεκτες δεσμεύσεις της «τρόϊκα» (UE-FMI-BCE), για τις οποίες ο ελληνικό λαός έχει ίδια πείρα, υπάρχει η απόφαση του ΑΚΕΛ που δίνει ελπίδες γρήγορης ανατροπής, ενώ ανοίγει νέους ορίζοντες στη πάλη των αριστερών δυνάμεων ανατροπής του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος της ευρωζώνης.

Ειδικότερα η απόφαση του ΑΚΕΛ αφορά: πρώτον, αναζήτηση λύσης εκτός «δανειακής σύμβασης» και «Μνημονίου», δεύτερον, είναι πιθανόν μια τέτοια λύση να οδηγήσει εκτός ευρωζώνης, γεγονός που απαιτεί διαπραγμάτευση για συντεταγμένη αποδέσμευση με βάση τις αρχές του διεθνούς δικαίου, τρίτον, η συγκεκριμένη επιλογή δημιουργεί δυσκολίες οι οποίες ωστόσο μπορούν να αντιμετωπιστούν στη βάση νέου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης και τέταρτον, η πρόταση τίθεται στο δημόσιο διάλογο και τελική απόφαση από τον κυπριακό λαό με δημοψήφισμα. Πρόκειται για υπεύθυνη, σοφή και ρεαλιστική απόφαση, που ίσως αποδειχτεί και ιστορική. Ξαναδίνει πολιτική ηγεμονία στο ΑΚΕΛ και φανερώνει ότι παρά τα λάθη και παραλήψεις της κυβέρνησης Χριστόφια (μη έγκαιρη διάγνωση και αποτροπή της κρίσης) είναι σε θέση να επανακαθορίζει την πολιτική ατζέντα, με άξονα τα συμφέροντα του κυπριακού λαού.

Ωστόσο η απόφαση του ΑΚΕΛ υπερβαίνει τα στενά όρια της Κύπρου και δείχνει ότι στους «μονόδρομους» της ευρωζώνης και πολιτικής «πάση θυσία» παραμονή στο ευρώ κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Δεν είμαστε στο 2001, αλλά στο 2013 και έχει πλέον διαφανεί ότι ευρωζώνη σημαίνει «κολαστήριο» λαών και εργαζόμενων. Αυξάνουν μάλιστα οι ποικίλες φωνές (πρόσφατα του γερμανού νομπελίστα Γγκίντερ Γκρας) για το «αβίωτο» της ευρωζώνης και τη δυσμενή μεταχείριση του ελληνικού λαού. Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι φωνές από στελέχη της ευρωπαϊκής αριστεράς, όπως του Όσκαρ Λαφοντέν του De Linke Γερμανίας, ο οποίος δήλωσε τελευταία ότι είναι προτιμότερη η διάλυση της ευρωζώνης και η συντεταγμένη επιστροφή στα εθνικά νομίσματα για να αποφευχθούν παραπέρα κλυδωνισμοί.

Αυτή η διαπίστωση έχει ιδιαίτερη σημασία για τις αριστερές δυνάμεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες χώρες, που στην ουσία αναζητούν αριστερές λύσεις εντός της «ευρωζώνης», προβάλλοντας ως στρατηγική «όλες οι χώρες μαζί» να ανατρέψουμε το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα και να το επαναθεμελιώσουμε με όρους λαών και εργαζόμενων. Το ανέφικτο αφορά το «όλες τις χώρες μαζί» διότι παραγνωρίζει την ασύμμετρη ανάπτυξη του κινήματος και διαφορετική χρονικά ωρίμανση των συνθηκών ανατροπής, χαρακτηρίζοντας από την άλλη κάθε ιδέα αριστερής πολιτικής εκτός ορίων ευρωζώνης ως «εθνική αναδίπλωση», «εθνική απομόνωση» κοκ. Ωστόσο κι εδώ πληθαίνουν οι φωνές (στην Ελλάδα, στην Κύπρο και σε άλλες χώρες), ότι όχι μόνο δεν είναι «ταμπού» η αναζήτηση αριστερής λύσης εκτός ευρωζώνης, αλλά αντίθετα προβάλλει ως ρεαλιστικότερος δρόμος, ξεκινώντας με αριστερές κυβερνήσεις σε μια-δυό-τρεις χώρες και στην πορεία επαναθεμελίωση του οράματος προς μια «Ένωση Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών της Ευρώπης». Κατά συνέπεια οι παραπάνω απόψεις και η απόφαση του ΑΚΕΛ, αποτελούν κατά τη γνώμη μου στοιχεία που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν από το ΣΥΡΙΖΑ, las decisiones tomadas en el próximo Congreso, a tierra de manera realista la fiabilidad política y la cinemática en la sociedad griega.

DimosiefyoETC en Alba, 45 2013