H EΥΡΩΖΩΝΗ ΕΧΕΙ ΥΠΟΣΤΕΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΛ. ΚΑΛΥΒΗ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (2/6) ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΧΡΗΣΤΟ ΣΙΜΟ
Χ. Σ.: Για ποιο λόγο σημειώνεται κάμψη των κοινωνικών αγώνων το τελευταίο διάστημα, ύστερα από έναν χρόνο κυβέρνησης Σαμαρά; Τι μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ επ’ αυτού;
Α. Κ: Η κοινωνία βράζει, αλλά, παρά τις επί μέρους κινητοποιήσεις, δεν υπάρχει ακόμη η πολιτική και κοινωνική δυναμική ώστε να ξεσπάσει ένας νέος μεγάλος ξεσηκωμός, ενώ δεν πρέπει να υποτιμούμε τις διαβρωτικές συνέπειες της κρίσης και της οργιώδους προπαγάνδας του συστήματος. Πιστεύω ότι είναι μια προσωρινή κατάσταση και ότι θα ανάψει η σπίθα που θα ξαναβγάλει τον κόσμο μαζικά στους δρόμους. Σήμερα δεν αρκούν οι κεντρικές κινήσεις, αλλά απαιτείται η κινητοποίηση από τα κάτω στους χώρους δουλειάς, στις συνοικίες, το άνοιγμα μετώπων, ώστε τα ρυάκια να δημιουργούν ένα μεγάλο ποτάμι. Ταυτόχρονα χρειάζεται η δημιουργία ενός ενιαίου κέντρου αγώνα, συντονισμός εργατικών οργανώσεων, διευρυμένη συμμαχία όλων των κοινωνικών φορέων για τη δημιουργία μεγάλων γεγονότων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν μπορεί ούτε πρέπει να υποκαταστήσει το κίνημα. Μπορεί όμως να το βοηθήσει σημαντικά με την πιο αποφασιστική στήριξη των αγώνων και κυρίως με πολιτικές πρωτοβουλίες ρήξης που θα εμπνέουν ένα μεγάλο πολιτικό ρεύμα ανατροπής και ριζικής αλλαγής.
Χ. Σ.: Πώς βλέπεις να διαμορφώνεται η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα μετά το πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΕ αλλά και τις εκλογές στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας; Τι πρέπει να αλλάξει στις δομές του;
Α. Κ.: Η κατάσταση στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος δεν αντιστοιχείται ευθέως με την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στην κοινωνία. Αυτό έχει την εξήγησή του στις σκληρές δομές αναπαραγωγής τεχνητών συσχετισμών μέσα στα συνδικάτα και στο γεγονός ότι το οργανωμένο κομμάτι είναι πολύ μικρό, ενώ μεγάλα τμήματα -τα πιο καταπιεσμένα- είναι εκτός συνδικάτων, όπως οι άνεργοι και οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι νέοι, οι γυναίκες, οι μετανάστες. Παρόλα αυτά, έχει αρχίσει να σημειώνεται θετική τροποποίηση των συσχετισμών. Pa η μεγάλη ανατροπή του συσχετισμού των δυνάμεων δεν θα προέλθει τόσο από την ανακατανομή δύναμης στο οργανωμένο κομμάτι, αλλά από την “εισβολή” των “εκτός των τειχών” μέσα στα συνδικάτα. Δεν είναι τόσο το πρόβλημα των δομών, που προφανώς πρέπει να αλλάξουν με την ενίσχυση των μεγάλων ενωτικών συνδικάτων, του κλαδικού – τομεακού συνδικαλισμού, της ενδοσυνδικαλιστικής δημοκρατίας, όσο το ότι χρειάζεται επειγόντως η μαζικοποίηση των συνδικάτων και η αλλαγή προσανατολισμού τους σε μια αγωνιστική – ταξική κατεύθυνση. Με αυτόν τον στόχο πιστεύω ότι εργάζεται το αυτόνομο-ταξικό ρεύμα και από τα πάνω και κυρίως από τα κάτω.
Χ. Σ.: Πώς κρίνεις την πρόταση για αυτοδιάλυση των συνιστωσών ενόψει του 1ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ; Θα βοηθήσει κάτι τέτοιο στην καλύτερη λειτουργία των οργάνων του κόμματος;
A. K.: Η κυβέρνηση επιχειρεί να πάρει το πάνω χέρι και εφαρμόζει μια στρατηγική τεχνητής αλλαγής του κλίματος συνδυάζοντας τον φόβο για το χειρότερο με την ψευδαίσθηση ελπίδας. Αυτή την περίοδο θα έπρεπε να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις σε μια πολιτική εκστρατεία, στην αποκάλυψη της καταστροφικής της πολιτικής, στην προσπάθεια κινητοποίησης του λαού και στον βομβαρδισμό της κοινωνίας με τις εναλλακτικές μας προτάσεις κι όχι να ανοίγουμε με ανεξήγητο άγχος μια εσωστρεφή και εν πολλοίς άγονη συζήτηση για το οργανωτικό μας μοντέλο.
Για να απαντήσω στο ερώτημά σας, όμως, πρέπει να σας πω ότι η μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ οφείλεται στον κόσμο του, στα στελέχη του και στη συμβολή των συνιστωσών στην κοινή μας προσπάθεια. Άρα δεν πρέπει να υποτιμάται ο ρόλος των συνιστωσών και πολύ περισσότερο δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως βαρίδια. Πρέπει να προχωρήσουμε στον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ σε ενιαίο πολυτασικό κόμμα, με σεβασμό στις αποφάσεις της πλειοψηφίας και με βάση την αρχή της ενότητας μέσα στη διαφορετικότητα. Ταυτόχρονα χρειάζεται να δοθεί ένα ικανό χρονικό διάστημα ως μεταβατική περίοδος για την αυτοδιάλυση των συνιστωσών.
Εκείνο όμως που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι συνιστά κραυγαλέα αντίφαση η πρόταση να αυτοδιαλυθούν οι συνιστώσες και ταυτόχρονα να μπαίνουν αντιδημοκρατικοί περιορισμοί στην εκπροσώπηση των τάσεων, κάτι που δυσκολεύει και την ενοποίηση αλλά και την ανασυνθετική διεργασία των ρευμάτων εντός του νέου κόμματος. Ο ΣΥΝ, άλλωστε, όσον αφορά τον τρόπο λειτουργίας και εκλογής των οργάνων του, με τη διαδικασία των λιστών, ήταν και είναι ό,τι πιο σύγχρονο, καινοτόμο και δημοκρατικό σε σχέση με την ανάπτυξη του κομματικού φαινομένου στην Ελλάδα. Θα ήταν ασύγγνωστος αναχρονισμός να ανατρέχει κανείς στο παρελθόν, σε μονολιθικά ή αρχηγικά κόμματα.
X. Σ.: Με δεδομένη τη συστηματική άρνηση από πλευράς ΚΚΕ για συγκρότηση κυβέρνησης της Αριστεράς, πού αποσκοπεί το διαρκές ενωτικό κάλεσμα προς αυτό;
A. K.: Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ απογειώθηκε στις εκλογές γιατί εξέφρασε την ανάγκη για ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και γιατί έθεσε το ζήτημα της συνεργασίας της Αριστεράς και της κυβέρνησης της Αριστεράς. Αυτή την επιτυχημένη στρατηγική πρέπει να τη συνεχίσουμε. Προφανώς η πρόσκληση δεν απευθύνεται μόνο στο ΚΚΕ, αλλά και σε άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, της ριζοσπαστικής οικολογίας και σε δυνάμεις που, χωρίς να έχουν παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα Μνημόνια, αποδεσμεύονται ειλικρινά και οριστικά από τη μεταλλαγμένη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, επίσης, πρέπει να στηρίζεται και να ελέγχεται από ένα ισχυρό κίνημα που θα πρέπει να έχει τον χαρακτήρα ενός ευρύτατου πολιτικού ρεύματος ανατροπής.
Για να κάνεις όμως κυβέρνηση της συμπαραταγμένης Αριστεράς, πρέπει να έχει προηγηθεί συνεργασία στα κινήματα και να έχει εξασφαλιστεί η κοινή δράση, κάτι το οποίο μέχρι σήμερα είναι ζητούμενο. Η άρνηση της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι όντως ένα μεγάλο πρόβλημα, για την οποία πρέπει να εγκαλείται, αλλά εμείς πρέπει να επιμείνουμε, διότι αυτό θέλει ο κόσμος της Αριστεράς και διότι δεν πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα στατικά αλλά στην προοπτική τους. Το κύριο είναι η μεγάλη ενίσχυση της πολιτικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, διότι αυτή είναι η αναγκαία προϋπόθεση που φέρνει κοντά τον στόχο για τον σχηματισμό κυβέρνησης της Αριστεράς. Η δυναμική των εξελίξεων, οι πολιτικές μας πρωτοβουλίες είναι αυτές που θα διαμορφώσουν λύσεις ή κυβερνητικής συνεργασίας, ή κατά περίπτωση πολιτικής συνεργασίας ή κριτικής κυβερνητικής στήριξης ή ανοχής. Κανείς δεν μπορεί να λέει με ευκολία “όχι σε όλα” και, όταν το κάνει, θα έχει ανυπολόγιστο πολιτικό κόστος.
X. Σ.: Τι καινούργιο έφεραν οι πρόσφατες εξελίξεις στην Κύπρο; Υπάρχουν σημεία των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την Ε.Ε. που χρήζουν τροποποίησης μετά από όσα συνέβησαν εκεί;
A. K. Η στάση της Ε.Ε. απέναντι στην Κύπρο αποδεικνύει ότι, για να τραβήξεις το “Όχι στα Μνημόνια και στην τρόικα” μέχρι τέλους, ανεξάρτητα από το αν επιθυμία σου είναι να κερδίσεις τους στόχους σου στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, πρέπει να έχεις ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που πρέπει να περιλαμβάνει και το ενδεχόμενο διάλυσης της Ευρωζώνης ή και της συμφωνημένης εξόδου από αυτήν, και μάλιστα να προετοιμάζεσαι για όλα τα ενδεχόμενα. Η συζήτηση αυτή δεν συνιστά παραξενιά ή εμμονή κάποιων, αλλά ένα πραγματικό δίλημμα και μια υπαρκτή συζήτηση, που άλλωστε διεξάγεται σε πολλά κόμματα της Αριστεράς στην Ευρώπη. Το συνέδριό μας πρέπει, χωρίς πολώσεις και δογματισμούς, να σκύψει πάνω σε αυτό το θέμα και να υπερβεί μια στρατηγική αμηχανία στην ευρωπαϊκή πολιτική εκτιμώντας τα εξής δεδομένα: Η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη έχουν υποστεί αντιδραστική μετάλλαξη. Είναι βαθιά διχασμένες, ταξικά και περιφερειακά. Το νόμισμα δεν συνιστά ταυτοτικό και φυσιογνωμικό ζήτημα για την Αριστερά. Η νομισματική διαφοροποίηση δεν σημαίνει και νομισματικό πόλεμο. Ο φόβος περί νομισματικών ανταγωνισμών δεν στέκει, διότι και εντός του ευρώ διεξάγεται ένας σκληρότατος ταξικός πόλεμος, διευρύνεται το χάσμα ανταγωνιστικότητας και συντελείται μια απίστευτη κοινωνική καταστροφή με την εσωτερική υποτίμηση. Συνεπώς η ριζοσπαστική Αριστερά χρειάζεται επειγόντως σήμερα μια νέα μεγάλη αφήγηση κι ένα ιδρυτικού χαρακτήρα σχέδιο για μια ριζικά διαφορετική προοδευτική και σοσιαλιστική Ευρώπη.
ΠΗΓΗ: “ΑΥΓΗ” ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (2/6)
Lunes 3 Hunyo 2013