Εν όψει της εκδήλωσης – συζήτησης που διοργανώνει το ΜΑ.ΧΩ.Μ.Ε την ερχόμενη Πέμπτη 28 Νοέμβρη στις 7.30’, στα γραφεία του (οδός Αγ. Κωνσταντίνου & Γερανίου 47, 1ος όροφος, Ομόνοια) με θέμα «Τραπεζική ενοποίηση, «κόκκινα δάνεια» νοικοκυριών και επιχειρήσεων, αναζήτηση λύσης με λογική «Σεισάχθειας» δημοσιεύεται το παρόν κείμενο, στο οποίο θα βασισθεί η παρέμβαση του συντάκτη.  

Γιάννης Δουλφής

Οικονομολόγος – ερευνητής, πρώην τραπεζικός

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Εισερχόμαστε στη σκληρότερη φάση της συντελούμενης κοινωνικής γενοκτονίας που ξεκίνησε από το 2010 με την εφαρμογή των μνημονίων και του ελέγχου της ελληνικής κοινωνίας από τους διεθνείς τοκογλύφους δανειστές με την υποταγή του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου – με το δικό τους αζημίωτο – στα συμφέροντά τους.

Πρόκειται για την επιχείρηση υπονόμευσης βασικών στοιχείων της ύπαρξής μας και παράλληλα με τις εξελίξεις διάλυσης της δημόσιας παιδείας και υγείας, σχεδιάζεται η στέρηση από τη μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού της στέγης και της μικρομεσαίας αγροτικής καλλιέργειας, η λεηλασία των λιγοστών ρευστών περιουσιακών στοιχείων από όσους έχουν ακόμη κάποιες οικονομίες για να ανταπεξέρχονται σε ανυπέρβλητες υποχρεώσεις και η στέρηση της εύκολης πρόσβασης στο νερό. Τεράστιες θα είναι οι περιβαλλοντικές πέραν των άλλων επιπτώσεις από τη νέας μορφής αξιοποίηση του εδάφους και των υδάτων που θα επιβάλουν τα αδηφάγα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα που θα τα οικειοποιηθούν.

Η ΝΕΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ: ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΒΙΑΙΗΣ ΑΝΑΚΑΤΑΝΟΜΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΚΙΝΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ    

Συζητάμε όλοι για κρίση, μνημόνια, δημοσιονομικά, δημόσια και ιδιωτικά χρέη, και από την άλλη δεχόμαστε υποσχέσεις για «ανάπτυξη», «έξοδο από την κρίση» και άλλα τέτοια καθησυχαστικά, αλλά θα πρέπει να δούμε τις υπάρχει στο βάθος πίσω από όλα αυτά εγχωρίως και διεθνώς.

Όλα υποτίθεται ότι ξεκινάνε από τη λεγόμενη κρίση χρέους – δημοσίου κατά το «αφετηριακό ξέσπασμα» στην Ελλάδα – ιδιωτικού στις περισσότερες χώρες της δύσης, απέναντι στην αντιμετώπιση του οποίου εκπονούνται και εφαρμόζονται καταστροφικές κοινωνικά πολιτικές.

Στον πυρήνα του προβλήματος βρίσκεται το αδιέξοδο του μεταβατικού σταδίου του καπιταλισμού, του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Με την εκδήλωση της κρίσης κεφαλαιακής υπερσυσσώρευσης στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, ξεκίνησε μια διαδικασία χρηματιστικοποίησης με διάφορους τρόπους την οποία διευκόλυνε ο νεοφιλελευθερισμός.

Συσσωρεύθηκε στη χρηματοπιστωτική σφαίρα τεράστιος όγκος κεφαλαίων που κινείται με μεγάλες ελευθερίες και ταχύτητα διεθνώς, ο οποίος δεν είναι δυνατόν να έχει πραγματικό αντίκρυσμα (πλασματικό κεφάλαιο – παράγωγα χρηματοπιστωτικά προϊόντα) παρά τα αποκομιζόμενα τρεχόντως κέρδη, αφού ο συνολικός όγκος του βάσει υπολογισμών ανέρχεται σε 16 περίπου φορές του παγκόσμιου ΑΕΠ (2010). Όπως αναφέρει ο Γ. Τόλιος «…Το 2010, σύμφωνα με στοιχεία της «Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών» (BIS), η αξία όλων αυτών των «χάρτινων και άυλων αξιών» ανήλθε σε 1.032 τρις δολάρια, ενώ τον ίδιο χρόνο το παγκόσμιο ΑΕΠ ήταν μόλις 62 τρις δολάρια…»

Το 2008 ξέσπασε η «χρηματοπιστωτική κρίση», που κλόνισε τα θεμέλια του συστήματος και ανέδειξε το ζήτημα της αδυναμίας πραγματοποίησης της χρηματικής αξίας του συσσωρευμένου στο χρηματοπιστωτικό τομέα κεφαλαίου. Η απάντηση των κυρίαρχων δυνάμεων της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας μέσω της πολιτικής εκπροσώπησης στο σύγχρονο κράτος έκτακτης ανάγκης, ήταν η άμμετρη κρατική ενίσχυση του χρηματοπιστωτικού τομέα και του τραπεζικού συστήματος, μετατρέποντας τις μη δυνάμενες να πραγματοποιηθούν απαιτήσεις του σε κρατικό χρέος που επιρρίφθηκε στην κοινωνία, ανακυκλώνοντας και μεγεθύνοντας το πρόβλημα. Οι επιβληθείσες άγριες πολιτικές λιτότητας συντελούν σε ένα φαύλο κύκλο, υπερχρέωσης της μεγάλης μάζας του πληθυσμού μέσω υπέρμετρης φορολόγησης και συρρίκνωσης του εισοδήματος με τη διαδικασία του αποπληθωρισμού, που απομυζά το κυκλοφορούν στην αγορά χρήμα διατηρώντας ανέπαφη την «αξία» του, και υποτιμώντας παράλληλα τη νομισματική αποτίμηση του υλικού πλούτου (νομισματικοποίηση).

Τίθεται το ζήτημα μιας άλλου τύπου σχέσης μεταξύ πολιτικού συστήματος και των κυρίαρχων κύκλων του χρηματοπιστωτικού κυρίως κεφαλαίου, με το κράτος να επιτίθεναι στους όρους ζωής του πληθυσμού, υπονομεύοντάς τους (βλ. την έννοια της βιοπολιτικής), ώστε να διατηρήσει ανέπαφες τις αξιώσεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και να επιτρέψει την υλική του πραγματοποίηση.          

Στην κορυφή του βρίσκεται η αφρόκρεμα του μεγάλου κεφαλαίου. Για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί ο όγκος αυτός των κεφαλαίων πρέπει να αποκτήσει όλο και πιο στέρεα δικαιώματα στο φυσικό πλούτο της γης. Να πάρει στην κυριότητά του όλη την ακίνητη περιουσία που βρίσκεται είτε στο «δημόσιο» κρατικό έλεγχο, είτε διάσπαρτη  στην κυριότητα των πολιτών. Όταν αυτό γίνει εφικτό και διαμορφώσει ένα άλλο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο, τότε θα αποφασίσει να διαγράψει το μέρος εκείνο των χρηματοπιστωτικών μέσων που πλεονάζουν.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΤΥΧΗ

Το 2010 επιβλήθηκε στη χώρα μας το νεοαποικιακό καθεστώς ελέγχου του διεθνούς χρηματοπιστωτικού πρωτίστως κεφαλαίου με προσχηματική αφετηρία και μοχλό το «δημόσιο» χρέος, διά της επιβολής του νέου θεσμού της λεγόμενης Τρόικα με την είσοδο του Δ.Ν.Τ. (Ε.Ε. – Ε.Κ.Τ. – Δ.Ν.Τ.) και τη «συνομολόγηση» «διακρατικών» δανειακών συμβάσεων και συνοδευτικών μνημονίων υποχρεωτικής πολιτικής όρων χρηματοδότησης, που εφαρμόζει με τον πιο βάναυσο τρόπο τις πολιτικές που περιγράφονται παραπάνω. Έτσι το υποτιθέμενο υψηλό κρατικό χρέος – που ειρήσθω εν παρόδω, ενώ ανερχόταν σε 115% του Α.Ε.Π. στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2009, εκτινάχθηκε στο 175% το Νοέμβριο του 2013 – αποτέλεσε το άλλοθι για την εφαρμογή μιας άγριας πολιτικής «εσωτερικής υποτίμησης», τεράστιας μείωσης του Α.Ε.Π. και μεταφοράς του από ιδιωτική απαίτηση του διεθνούς τραπεζικού συστήματος με εφαρμογή του εσωτερικού δικαίου των ομολόγων σε διεθνή κρατική απαίτηση με επαχθείς όρους αγγλικού δικαίου και διεθνούς δικαιοδοσίας, με υπέγγυα εξασφάλιση, τη δημόσια, αλλά και εμμέσως την ιδιωτική κυρίως ακίνητη περιουσία.

Ιδιαίτερα στη χώρα μας το μεγαλύτερο μέρος της ακίνητης περιουσίας βρίσκεται διάσπαρτο στην κυριότητα της πλειονότητας των πολιτών. Και αυτό έχει επισημανθεί από καιρό ως «αμαρτωλή απόκλιση» στην «ανεπτυγμένη Ευρώπη». Αναζητείτο από καιρό λοιπόν η εξεύρεση μιας πολιτικής βίαιης συγκέντρωσης με τη νομιμοφανή αποστέρηση της ακίνητης περιουσίας από τα πολλά ιδιωτικά χέρια – είτε ως καταναλωτικό αγαθό που καλύπτει στεγαστικές ανάγκες, είτε ως μικροιδιοκτησία που αποκομίζει κάποια μικρή πρόσοδο – για να αξιοποιηθεί κεφαλαιακά.

Το κρατικό χρέος λοιπόν με τις «μνημονιακές πολιτικές» κοινωνικοποιείται επιβαλλόμενο στους ώμους των λαικών στρωμάτων, μέσω της υπέρμετρης φορολόγησης των λαϊκών εισοδημάτων, αλλά και της ακίνητης περιουσίας που δεν συναρτάται με την απόκτηση εισοδήματος, ώστε να καταστεί αδύνατη η πληρωμή τους και η συντήρηση των ακινήτων με αποτέλεσμα την κάθετη πτώση της αξίας τους και την κατάρρευση της κτηματαγοράς. Οι φόροι που επιβάλλονται στην ακίνητη περιουσία βασίζονται, είτε σε διογκωμένες πλασματικές «αντικειμενικές» αξίες, είτε αυθαίρετα (βλ. Ε.Ε.Τ.Η.Δ.Ε. – Ε.Τ.Α.Α. και νέος σχεδιαζόμενος φόρος ακίνητης περιουσίας που τα μονιμοποιεί, όπως άλλωστε είχε εξαρχής επισημανθεί).

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙΣΑΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ

Φορολογία – Φορολογικές απαιτήσεις του κράτους

Η δυνατότητα του κράτους να εκπλειστηριάζει ακίνητη και να κατάσχει κινητή περιουσία είναι ήδη θεσμοθετημένη, μέσα από ένα νομοθετικό πλαίσιο που επιτρέπει την κατάσχεση κινητών αξιών (τραπεζικών λογαριασμών, ενοικίων, ακίνητης περιουσίας, συμπεριλαμβανομένης της Α΄ κατοικίας, ακόμη και συντάξεων άνω του ποσού των 1.000 ευρώ μηνιαίως).

Τι σχεδιάζεται: η δυνατότητα εκβιασμού του κράτους προς του πολίτες που αδυνατούν να πληρώσουν τους υπέρογκους δυσανάλογους φόρους που τους επέβαλε στα πλαίσια κοινωνικοποίησης και αποπληρωμής του χρέους από αυτούς, να ανταλλάσσουν τα ακίνητά τους όση και αξία να έχουν με τις φορολογικές οφειλές για να αποφύγουν τη φυλάκιση.

Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των φορολογουμένων προς το κράτος ανέρχονται σήμερα στο ποσόν των 65 δις ευρώ περίπου, ενώ η κατάσταση αναμένεται να επιδεινωθεί προσεχώς.

Βλέπετε και απόσπασμα από πρόσφατο δημοσίευμα σχετικά με τη δράση των φορολογικών αρχών απέναντι στους οφειλέτες: «Η κυβέρνηση έχει βάλει απροκάλυπτα «χέρι» σε 93.330 λογαριασμούς οφειλετών μέσω εφορίας από την αρχή του χρόνου, ενώ στο «σφυρί» βγαίνουν 56 σπίτια την ημέρα! Μόνο τον Οκτώβριο οι φορολογικές αρχές έβγαλαν σε πλειστηριασμό 1.553 κατοικίες και οικόπεδα και 14.197 ακίνητα συνολικά στο δεκάμηνο του έτους. Σε σχέση με το περσινό δεκάμηνο Ιανουαρίου – Οκτωβρίου 2013 οι πλειστηριασμοί ακινήτων σημειώνουν αύξηση κατά 26,3% αφού πέρυσι η εφορία έβγαλε σε δημοπρασία 11.240 ακίνητα συνολικά. «Έκρηξη» σημειώνουν και οι κατασχέσεις σε χέρια τρίτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα στους πρώτους δέκα μήνες του 2013 αυτές διπλασιάστηκαν φθάνοντας τις 11.883 τον Οκτώβριο από 5.592 τον Ιανουάριο. Πρώτη στις κατασχέσεις είναι η Δ.Ο.Υ Β΄ Ηρακλείου με 1.052 κατασχέσεις «εις χείρας τρίτων» τον Οκτώβριο και ακολουθούν η ΦΑΕΕ Πειραιά με 793, η Δ.Ο.Υ Κοζάνης με 592, η Δ.Ο.Υ. Καλαμάτας με 588, η Δ.Ο.Υ. Μεγάλων Επιχειρήσεων με 504 κ.ά. Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με τα στοιχεία, 81.583 νοικοκυριά και επιχειρήσεις είδαν την εφορία να απλώνει «χέρι» σε τραπεζικούς λογαριασμούς, μισθούς, ενοίκια και ταμεία επιχειρήσεων την περίοδο Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους. Την αντίστοιχη περυσινή περίοδο οι κατασχέσεις εις χείρας τρίτων ανήλθαν σε 48.589». (Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΒΓΑΖΕΙ ΣΤΟ «ΣΦΥΡΙ» 56 ΑΚΙΝΗΤΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ! Iskra: Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013)

Η νέα φορολογία εισοδήματος που ισχύει για το 2013, αλλά η επαχθέστερη του 2014 θα καταστήσει αδύνατη την ανταπόκριση της τεράστιας πλειονότητας του πληθυσμού να ανταποκριθεί στις παράλογες απαιτήσεις της. Ειδικότερα η φορολόγηση με 26% χωρίς καμία απαλλαγή για τους ελεύθερους επαγγελματίες, αντιστρέφει τα μέχρι σήμερα «προνόμια» που απολάμβαναν σε σχέση με τη φορολόγηση των εισοδημάτων μισθωτής εργασίας που έχουν κι αυτά υποστεί τεράστια επιβάρυνση από την ελαχιστοποίηση του αφορολογήτου υπό προϋποθέσεις και την αύξηση του ποσοστού του συντελεστή των χαμηλότερων φορολογικών κλιμακίων.

Με τη νέα σχεδιαζόμενη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας μονιμοποιούνται τα χαράτσια της τελευταίας τριετίας που υποτίθεται πως ήταν «προσωρινά» – στην πραγματικότητα λειτούργησαν ως δοκιμαστικός σωλήνας για εμπέδωση της αξίωσης – με αποτέλεσμα την αδυναμία ανταπόκρισης της μεγαλύτερης μερίδας του πληθυσμού στην «υποχρέωση» αυτή, δεδομένου ότι ζητείται φόρος από κάτι που δεν παράγει εισόδημα και από υποκείμενα φόρου, με διαρκώς συρρικνούμενα εισοδήματα. Αν υποτεθεί, όπως διατείνονται οι εμπνευστές του, ότι θα έπρεπε να υπάρχει κάποιος φόρος περιουσίας, ο φόρος αυτός δεν αποτελεί φόρο περιουσίας, διότι δεν σχετίζεται με την αξία της ακίνητης περιουσίας και δεν προβλέπει κανένα αφορολόγητο όριο, αλλά με τα τετραγωνικά κάθε ακινήτου και με τον προσδιορισμό ενός εξωφρενικού ποσού ανά τ.μ. που υπερακοντίζει και οποιαδήποτε τιμή ενοικίου με τα σημερινά δεδομένα, άρα ούτε καν ενοικιαστές δεν γινόμαστε της ιδιοκτησίας μας, αλλά μας επιφυλάσσουν την τύχη του άστεγου πρόσφυγα.

 Ιδιωτικά χρέη των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων στις Τράπεζες

Η υπερχρέωση των ελληνικών νοικοκυριών συντελέστηκε τα τελευταία χρόνια κατ’ αρχάς λόγω υπερδανεισμού από την αλόγιστη πιστωτική επέκταση που εφαρμόστηκε από τη δεκαετία του 1990 και κατά δεύτερο λόγο από τις αναγκαστικές εισοδηματικές περικοπές λόγω της εφαρμογής στη συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών της τελευταίας τετραετίας. Έτσι συσσωρεύθηκαν υποχρεώσεις στις Τράπεζες που ολοένα και περισσότεροι δανειολήπτες αδυνατούν να εκπληρώσουν με συνέπεια. Επίσης και οι μικρές επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελματίες αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητα προβλήματα αποπληρωμής των δανειακών τους υποχρεώσεων, λόγω της φοβερής οικονομικής δυσπραγίας από την παρατεταμένη και εντεινόμενη ύφεση της εσωτερικής αγοράς και της οικονομίας. «Πριν να υπαχθεί η Ελλάδα στο επονείδιστο καθεστώς του Μνημονίου που ρήμαξε κυριολεκτικά την οικονομία, το λαό και τη χώρα, τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι οι συμπατριώτες μας εξυπηρετούσαν τα δάνειά τους με… θρησκευτική ευλάβεια σε εξωφρενικό ποσοστό!» Το 2008, τελευταία χρονιά πριν από την «κρίση», το ποσοστό των μη εξυπηρετουμένων δανείων ανερχόταν μόλις στο 5% του συνόλου τους. Το 2009, όταν η κρίση αρχίζει να χτυπάει και την Ελλάδα, το ποσοστό των «κόκκινων» δανείων αυξάνεται μεν, αλλά όχι και σε βαθμό να προκαλεί πανικό: ανεβαίνει στο 7,7% του συνόλου. Μόλις όμως η χώρα μπαίνει σε καθεστώς Μνημονίου τον Μάιο του 2010, αρχίζει σταδιακά ο καλπασμός και σύντομα η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο: τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια αυξάνονται στο 10,5% το 2010, εκτινάσσονται στο 16% του συνόλου το 2011 και απογειώνονται στο 25,4% το 2012, για να φθάσουν στο 29% τον Αύγουστο του 2013, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία της Τράπεζας Ελλάδος, στο τέλος Αυγούστου ’13, το υπόλοιπο των πάσης φύσεως δανείων από το τραπεζικό σύστημα προς τον ιδιωτικό τομέα, ανέρχονταν σε 221 δις €, από τα οποία 101 δις προς νοικοκυριά (στεγαστικά 72 και καταναλωτικά 29). Από το σύνολο των δανείων 29% ήταν στην κατηγορία των λεγόμενων «κόκκινων δανείων» (καθυστέρηση καταβολής δόσεων πάνω από τρίμηνο), που η αξία τους έφθανε 68 δις €. Από τα «κόκκινα δάνεια» του 2013, ύψους 68 δις, τα 36 δις αφορούσαν γενικώς επιχειρηματικά δάνεια, τα 20 δις στεγαστικά και 12 δις καταναλωτικά μαζί και πιστωτικές κάρτες. (Βλ. Γιάννης Τόλιος «ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ»: ΘΗΛΙΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΛΑΪΚΩΝ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΩΝ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ).

Σημειωτέον ότι κατά τη διάρκεια ραγδαίας εξάπλωσης της τραπεζικής πίστης στον τομέα των καταναλωτικών δανείων υπήρξε μια υψηλότατη κερδοφορία των τραπεζών για δύο δεκαετίες και μάλιστα με χαμηλό πραγματικό φορολογικό συντελεστή – μια από τις παραμέτρους διόγκωσης του κρατικού χρέους από πλευράς δημοσιονομικών εσόδων – που αξιοποιήθηκε από τους βασικούς μετόχους τους και χρηματιστηριακά, αποκομίζοντας τεράστια προσωπικά κέρδη, τα οποία δεν διατηρήθηκαν ώστε να ενισχύσουν τη ρευστότητα των ίδιων των τραπεζών και, παρά τη γενναία αποζημίωσή τους από το PSI της κυβέρνησης Παπαδήμου που έλαβαν για ανακεφαλαιοποίηση και ενεγράφη ως χρέος σε βάρος του φορολογούμενου ελληνικού λαού, έχουν λάβει σταδιακά κρατικές ενισχύσεις με άλλες μορφές που αγγίζουν ένα ετήσιο προμνημονιακό Α.Ε.Π.

Τώρα σχεδιάζεται η άρση των περιορισμών στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας (για χρέη κάτω των 200.000 ευρώ) από τις Τράπεζες από τις αρχές του 2014.

Η αναγγελλόμενη από την κυβέρνηση «ανάπτυξη» και οι συναφείς «επενδύσεις»* αφορούν στην πραγματικότητα τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου και της διασπαρμένης ακίνητης περιουσίας των πολιτών, από ποικιλώνυμα μεγάλα συμφέροντα, που θέλουν να εισέλθουν σε ό,τι υπάρχει ζωτικό για την επιβίωση του πληθυσμού, αρπάζοντας πριν απ’ όλα τα στοιχεία που είχε εξασφαλίσει για τη στοιχειώδη αναπαραγωγή του, αφού η εγχώρια αγορά καταναλωτικών αγαθών θα οδηγηθεί εντός ολίγου σε πλήρη κατάρρευση, δηλ. στέγαση, ύδρευση, θέρμανση, ηλεκτροδότηση, υγεία, εκπαίδευση, επικοινωνίες. Αυτή είναι η ουσία της βιοπολιτικής. Αυτή είναι η παρούσα φάση του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, του καπιταλισμού της απόλυτης λεηλασίας που προετοιμάζει, όπως και την περίοδο της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου και των περιφράξεων, την επόμενη, αυτή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού ή άλλως της βαρβαρότητας, αν δεν γίνει εφικτή η ανατροπή του. Πρόσφατα παραδείγματα αυτής της λεηλασίας αποτελούν, α) η εκποίηση 28 ακινήτων του δημοσίου από το ΤΑΙΠΕΔ έναντι 261,3 εκατ. ευρώ στις εταιρίες Real Estate, Eurobank Properties Α.Ε.Ε.Α.Π. – χαρτοφυλάκιο ακινήτων Α΄ έναντι 145,81 εκατ. ευρώ (θυγατρική της EUROBANK EQUITIES INVESTMENT FIRM Α.Ε. και ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΝΓΑΙΑ Α.Ε.Ε.Α.Π. – χαρτοφυλάκιο ακινήτων Β΄ έναντι 115,5 εκατ. ευρώ (θυγατρική της ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε.) τα οποία θα μεταβούν στον ειδικό λογαριασμό χρέους για να μεταναστεύσουν πάραυτα στου δανειστές. Το Δημόσιο υποχρεώνεται έτσι να πληρώνει ενοίκιο στους καινούργιους ιδιοκτήτες για μια περίοδο 20-25 ετών, ύψους 30 εκ. ευρώ ετησίως. Δηλαδή έλαβε 261,3 εκ. για να πληρώσει 600-750 εκ. ευρώ, τα οποία ως τώρα δεν πλήρωνε, και τα οποία θα βγουν από πού αλλού, παρά από τον προϋπολογισμό, δηλαδή από τις τσέπες των φορολογούμενων. Δεν φτάνει δε που θα ξεσπιτωθεί κι από νοικοκύρης θα γίνει νοικάρης, αλλά υποχρεώνεται κι από πάνω να επιμεριστεί τις υποχρεώσεις και το κόστος συντήρησης των κτηρίων, τα έξοδα των ασφαλίστρων, καθώς και τους φόρους, και δασμούς β) η πρόσφατη τροποποίηση της συμφωνίας μεταξύ ΟΛΠ και «Cosco» που προβλέπει την αναστολή της καταβολής του ενοικίου από την «Cosco» που προέβλεπε η αρχική συμφωνία, μέχρις ότου το ΑΕΠ της χώρας επιστρέψει στα επίπεδα του 2008 και εφόσον σημειώνεται ετήσια αύξηση 2%(!),    παράλληλα με την παραχώρηση στην κινεζική εταιρεία ολόκληρου του δυτικού μετώπου του λιμανιού του Πειραιά για να «κάνει επενδύσεις ύψους 230 εκατ. ευρώ στον προβλήτα ΙΙΙ, ενώ για «αντάλλαγμα», η «Cosco» υπόσχεται ότι θα δημιουργήσει 700 θέσεις εργασίας, προφανώς με μισθούς και εργασιακά δικαιώματα Κίνας».

Για τη ριζική αντιμετώπιση αυτής της πολιτικής υφαρπαγής της ακίνητης περιουσίας που βρίσκεται διασπαρμένη στα χέρια της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, αλλά και της δημόσιας περιουσίας, μέσω της κρατικής πολιτικής του νεοαποικιακού καθεστώτος που έχει επιβληθεί απαιτείται η ανατροπή του. Ειδικότερα για να καταστεί δυνατή η εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής απαιτείται, η αποκατάσταση της νομισματικής κυριαρχίας, η δυνατότητα εφαρμογής εθνικά ανεξάρτητης νομισματικής και οικονομικής πολιτικής, η επανάκτηση του εκδοτικού προνομίου και η έκδοση χρήματος από μια εθνικά ανεξάρτητη Κεντρική Τράπεζα και ο έλεγχος της ροής του χρήματος μέσω της κοινωνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος.

Ωστόσο είναι απαραίτητη η ανάπτυξη κινηματικών δράσεων με τη συμπαράσταση νομικής προστασίας για την παρεμπόδιση της εφαρμογής της πολιτικής αυτής σε όλα τα στάδια, από την εκδήλωση της αναμενόμενης νομοθετικής πρωτοβουλίας, ως την ανάσχεση ή αναίρεση στην πράξη των επιπτώσεών της. Θα πρέπει ωστόσο η κινηματική αυτή δράση να έχει ένα πλαίσιο αναφοράς που θα εντοπίζει τον αντίπαλο του αγώνα, που είναι το νεοαποικιακό καθεστώς με τον εγχώριο κρατικό μηχανισμό ως νομοθετική και εκτελεστική εξουσία και φορολογική αρχή, που επιβάλει και επιδιώκει δημευτικούς φόρους, για λογαριασμό των ξένων τοκογλύφων δανειστών, αλλά και για λογαριασμό του άλλου προσώπου του Ιανού, του εγχώριου τραπεζικού συστήματος και των παραφυάδων του εντός και εκτός χώρας (εταιρίες real estate, distress funds κλπ) που καραδοκούν για την υφαρπαγή του υλικού πλούτου και τον τελικό στόχο που είναι η απαλλαγή μεγάλου μέρους από το άχθος των φορολογικών και τραπεζικών υποχρεώσεων των πολιτών που παράλογα απαιτούνται και τη διατήρηση της ακίνητης περιουσίας τους, αξιώνοντας το δικαίωμα στη στέγη και τα άλλα καθοριστικά μέσα (αξιοπρεπούς) διαβίωσης.  Γι΄αυτό είναι απαραίτητη η γνώση των αιτίων της φορολογικής και τραπεζικής υπερχρέωσης, που δεν οφείλεται στους ίδιους, όπως και των υπαιτίων της συνεχούς υπονόμευσης των εισοδηματικών τους πόρων εν ονόματι ενός υψηλού κρατικού χρέους που αντί για τον περιορισμό του ως προς το Α.Ε.Π., με τα μέτρα αφαίμαξής τους, όπως διατείνονται, αυτό διογκώνεται (και παραμένει στάσιμο σε απόλυτο αριθμό), παρά τα τεράστια ποσά που εισπράττουν ετησίως σε τόκους και κεφάλαιο. Και πρέπει να υπάρχει ως άξονας αναφοράς ένα διεκδικητικό πλαίσιο στην κατεύθυνση αυτή, πέραν των όποιων ενδιάμεσων διεκδικήσεων (αναστολή του μέτρου για ορισμένο διάστημα, προϋποθέσεις εφαρμογής, όπως π.χ. απαγόρευση εκποίησης κάτω από την αντικειμενική αξία, παραγραφή του υπολοίπου της απαίτησης αν δεν καλυφθεί από το εκπλειστηρίασμα του ενυποθήκου ακινήτου ή προσαρμογή της απαίτησης μέχρι την αξία του ενυποθήκου ακινήτου κ.λ.π.). Θα πρέπει να επανεξετασθούν και να αναληφθούν νομικές συλλογικές δράσεις κατά της σχεδιαζόμενης νέας φορολογίας ακινήτων, αλλά και του φορολογικού πλαισίου της φορολογίας εισοδήματος που αντίκειται στη συνταγματική αρχή της συμμετοχής στα βάρη ανάλογα με τις δυνατότητες του κάθε πολίτη και στην έλλειψη ανταποδοτικότητας των φόρων, αφού παράλληλα καταστρέφονται από το ίδιο το κράτος οι προνοιακές δομές του (υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση κλπ).

ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΟ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Τι υφίσταται σήμερα ως προστασία, απέναντι στα ιδιωτικά χρέη των νοικοκυριών;

1) Ο Ν. 3869/2010 (νόμος Κατσέλη)  για όσους προσφεύγουν ή έχουν ήδη προσφύγει, που ουσιαστικά είναι πολύ αδύναμος για τους δανειολήπτες, παρά τα θετικά του στοιχεία. Ο νόμος αυτός, που αποτελεί μια ελληνική εκδοχή του διεθνώς ισχύοντος καθεστώτος ιδιωτικής πτώχευσης λόγω χρεών, δεν εισήχθη στην ελληνική νομοθεσία λόγω της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκε στη χώρα με τα μνημόνια και τις επακόλουθες υφεσιακές τους επιτπώσεις, αλλά αφορά υπερχρεωμένους δανειολήπτες σε συνθήκες ομαλής αναπαραγωγής του συστήματος.

2) Ο πρόσφατος Ν. 4161/2013 που με τους περιορισμούς του δεν αφορά παρά μια ελάχιστη μειοψηφία ενήμερων οφειλετών. Αφορά ενήμερους οφειλέτες, μισθωτούς, συνταξιούχους ή ανέργους που έχουν οφειλή μέχρι 150.000 ευρώ από στεγαστικό δάνειο για Α΄ κατοικία αξίας μέχρι 180.000 ευρώ με προσημείωση, με ατομικό εισόδημα μέχρι 15.000 ευρώ ή οικογενειακό 25.000 ευρώ, που έχει υποστεί μείωση τουλάχιστον κατά 20% από το 2009 και συνολική αξία ακίνητης περιουσίας (πλασματικής «αντικειμενικής» αξίας) έως 250.000 ευρώ, χωρίς κινητές αξίες άνω των 10.000 ευρώ. Ο νόμος αυτός έκανε και δυσμενείς τροποποιήσεις στο νόμο Κατσέλη και μάλιστα με αναδρομική ισχύ. Μέχρι σήμερα έχουν υπαχθεί στα πλαίσιά του περίπου 800 περιπτώσεις δανειοληπτών.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Η ριζοσπαστική αντιμετώπιση του ζητήματος των μη δυναμένων να εξυπηρετηθούν δανείων, που μπορεί να γίνει μόνο από μια άλλη κυβέρνηση που θα καταργούσε τις μνημονιακές δεσμεύσεις και με τις προϋποθέσεις που αναφέραμε παραπάνω, με μια λογική Σεισάχθειας, πρέπει να υπαγορεύεται από τις εξής στοχεύσεις:

1) ανακούφιση των νοικοκυριών από βάρη στα οποία δεν μπορούν αντικειμενικά να ανταποκριθούν

2) τόνωση της εσωτερικής ζήτησης

3) εξομάλυνση της κτηματαγοράς

4) εξυγίανση του δανειακού χαρτοφυλακίου των πιστωτικών ιδρυμάτων

Δεδομένου ότι στο ζήτημα της αδυναμίας εξυπηρέτησης των δανειακών υποχρεώσεων των πολιτών – φυσικών προσώπων υπάρχουν δύο πτυχές:

Α) Υπερχρέωση λόγω υπέρμετρης χρηματοδότησης στην περίοδο της αλόγιστης πιστωτικής επέκτασης του τραπεζικού συστήματος

Β) Αδυναμία ομαλής αποπληρωμής λόγω των μνημονιακών εισοδηματικών περικοπών

Η νομοθετική αυτή παρέμβαση θα πρέπει να στηριχθεί σε δύο άξονες.

1) μια γενική υποχρεωτική νομοθετική ρύθμιση που θα αφορά όλους τους συνταξιούχους, τους δημόσιους υπαλλήλους και όσους εκ των ιδιωτικών υπαλλήλων εξαναγκάστηκαν να συνομολογήσουν συμβάσεις με μισθολογικές μειώσεις που θα προβλέπει διαγραφή των ποσών των δόσεων των δανείων από το 2010 και εφεξής, ανάλογη με τις εισοδηματικές περικοπές που υπέστησαν.

2) Μια υποχρεωτική για τις τράπεζες νομοθετική ρύθμιση, όπου θα μπορεί να ζητήσει την υπαγωγή του το κάθε φυσικό πρόσωπο, που θα αφορά όλους ανεξαιρέτως τους δανειολήπτες στα πρότυπα του Νόμου Κατσέλη με βελτιωμένες προβλέψεις (θα μπορούν να υπαχθούν και οι υπαγόμενοι στην πρώτη περίπτωση).

Θα πρέπει να πρυτανεύσει μια λογική που θα προσαρμόζει την αξία των ενυπόθηκων δανείων ώστε να αντιστοιχούν στην τρέχουσα αξία του ακινήτου και  την καθιέρωση της ευθύνης του δανειολήπτη μέχρι το ύψος της συγκεκριμένης αξίας ακινήτου.

Ο κάθε δανειολήπτης θα προσφεύγει ατομικά για την υπαγωγή του, εκθέτοντας όλα τα προσωπικά εισοδηματικά και περιουσιακά δεδομένα και το σύνολο των υποχρεώσεών του.

Η αίτηση υπαγωγής δεν θα γίνεται σε δικαστικό σώμα, αλλά σε ένα σώμα δημοσίων λειτουργών μιας ειδικής δημόσιας υπηρεσίας (όπως π.χ. Γενική Γραμματεία Καταναλωτή Υπουργείου Εμπορίου). Με τον τρόπο αυτό θα αποσυμφορηθούν τα ειρηνοδικεία από τον τεράστιο όγκο των αιτήσεων υπαγωγής στο νόμο Κατσέλη που εκκρεμούν, θα αφαιρεθεί το ζήτημα από τη δικαιοδοσία του δικαστικού σώματος που δεν είναι κατά κανόνα γνώστης του αντικειμένου, θα αποφευχθούν έξοδα από τους δανειολήπτες και θα εξορθολογισθεί ο κύκλος των μεσαζόντων που έχει δημιουργηθεί από την εφαρμογή του υφιστάμενου νόμου Κατσέλη, που είναι ανεξέλεγκτος τόσο ως προς τις παρεχόμενες υπηρεσίες, όσο και ως προ τις αμοιβές.

Η υπηρεσία θα στελεχωθεί με εξειδικευμένους νομικούς και οικονομολόγους (κατά προτίμηση του τραπεζικού κλάδου), αποκλειστικής απασχόλησης, για να εξετάζει τα υποβαλλόμενα αιτήματα. Έτσι θα μπορέσουν να απορροφηθούν δικηγόροι που έχουν ασχοληθεί με το θέμα, όσο και πρώην τραπεζοϋπάλληλοι.

Το περιεχόμενο της ρύθμισης θα περιλαμβάνει διαγραφή δανειακών υποχρεώσεων (κεφαλαίου και ληξιπρόθεσμων δεδουλευμένων τόκων), επιμήκυνση περιόδου αποπληρωμής, μείωση ενδεχομένως επιτοκίου ιδιαίτερα σε περίπτωση που αφορά καταναλωτική πίστη.

Η απόφαση θα λαμβάνεται από Επιτροπή της υπηρεσίας (πενταμελή) που θα αποτελείται από 1 δικηγόρο, 1 οικονομολόγο, 1 εκπρόσωπο αναγνωρισμένου κοινωνικού φορέα – πχ. Καταναλωτικής ένωσης, 1 εκπρόσωπο Δημόσιας Οικονομικής Υπηρεσίας, 1 ένα αιρετό εκπρόσωπο πολιτειακού σώματος.

Στην επιτροπή θα συμμετέχει συμβουλευτικά και εκπρόσωπος της Τράπεζας για την αξιολόγηση της κεφαλαιακής απώλειας που θα υποστεί και την αναπλήρωσή της. Τα κριτήρια για την απόφαση θα στηρίζονται σε αντικειμενικά στοιχεία και παραμέτρους, όπως η εισοδηματική κατάσταση, τα όρια αξιοπρεπούς διαβίωσης, η πραγματική αξία του ενυποθήκου ακινήτου και της ακίνητης και κινητής περιουσίας, το ισχύον επιτόκιο κατά τη διάρκεια εκτοκισμού και το αποπληρωθέν ποσόν κλπ.

Θα προβλέπεται διαφορετική μεταχείριση μεταξύ δύο κατηγοριών δανείων.

Α) Υποχρεώσεις από καταναλωτικά δάνεια ή πιστωτικές κάρτες χωρίς εξασφάλιση.

Β) Ενυπόθηκα δάνεια στεγαστικά κυρίως ή καταναλωτικά με εξασφαλίσεις.

Στην πρώτη περίπτωση και δεδομένων των υψηλών επιτοκίων επιβάρυνσης λόγω αυξημένου ασφαλίστρου κινδύνου που ουσιαστικά έχουν αποπληρώσει μεγάλο μέρος του κεφαλαίου αν εκτοκίζονταν με κανονικά επιτόκια, θα υπάρχει δυνατότητα μεγαλύτερων διαγραφών.

Στη δεύτερη περίπτωση των ενυπόθηκων δανείων θα προβλέπεται κυρίως επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής και δευτερευόντως διαγραφή κεφαλαίου που θα συναρτάται με το αποπληρωθέν μέρος του δανείου και την πραγματική αξία του ενυπόθηκου ακινήτου.

Η προβλεπόμενη διαγραφή δεν θα συνδέεται απαραίτητα με την υποχρεωτική εκποίηση ακίνητης περιουσίας, δεδομένων των άθλιων συνθηκών της κτηματαγοράς, αλλά θα μπορεί να συνδέεται με τον συμψηφισμό καταθέσεων ή ρευστοποίηση χρηματοοικονομικών επενδυτικών προϊόντων. Εξυπακούεται ότι σε περίπτωση μη διαγραφής δεν θα συζητείται οποιαδήποτε εκποίηση.

Όσοι υπάγονται στο νόμο δεν θα αποκλείονται από την τραπεζική αγορά, αλλά τα νέα δάνεια που θα μπορούν να λαμβάνουν θα εγκρίνονται με ειδική γνωμάτευση για το ύψος, τους όρους και τις προϋποθέσεις από την Επιτροπή που έλαβε την απόφαση υπαγωγής.

Στο νόμο θα μπορούν να υπάγονται και ενήμεροι δανειολήπτες για τη ρύθμιση του ανεξόφλητου υπολοίπου των οφειλών τους σε εξορθολογισμένη βάση, ανάλογα με τα τρέχοντα εισοδηματικά τους δεδομένα και με την εξάλειψη των περιορισμών που προβλέπει ο Ν. 4161/2013.

Ο εκπρόσωπος των τραπεζών θα συντάσσει και θα υποβάλει έκθεση μετά την κατ΄αρχή αποδοχή του σχεδίου ρύθμισης με τις επιπτώσεις ενδεχόμενης διαγραφής ποσών οφειλομένου κεφαλαίου, ώστε να εξασφαλίζεται η συμμετρία των απωλειών μεταξύ των τραπεζών. Επίσης θα περιλαμβάνει τον υπολογισμό των απωλειών κάθε τράπεζας, παράλληλα με τα οφέλη που αποκόμισε από την αρχή της εξυπηρέτησης κάθε δανείου, και τι θα μπορούσε σε ρεαλιστική βάση να εισπράξει με βάση τις πραγματικές αγοραίες αξίες της ακίνητης περιουσίας του δανειολήπτη.

Θα πρέπει να υπάρξει πρόβλεψη αναπλήρωσης των πραγματικών απωλειών κάθε τράπεζας με τη χορήγηση ανάλογου ποσού από Ειδικό Αποθεματικό Κεφάλαιο που θα συσταθεί για το σκοπό αυτό με πόρους που θα εισπράττονται από τις τράπεζες οι οποίες θα επιβαρύνουν τα επιτόκια των δανείων με ειδικό ποσόν – εισφορά / ασφάλιστρο κινδύνου (βλέπε ανάλογη περίπτωση αποθεματικού κεφαλαίου ασφαλιστικών εταιριών).

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Ελλάδος, στο τέλος Αυγούστου ’13, τα δάνεια των νοικοκυριών σε καθυστέρηση ανέρχονταν σε 32 δις ευρώ εκ των οποίων, τα 20 δις στεγαστικά και 12 δις καταναλωτικά μαζί και πιστωτικές κάρτες.

Εκτιμάται ότι με τις παραπάνω ρυθμίσεις, οι διαγραφές που θα προκύψουν θα ανέλθουν στο 30% περίπου των καθυστερημένων οφειλών των νοικοκυριών, δηλαδή από τα 32 δις καθυστερούμενα δάνεια θα διαγραφεί ποσόν περίπου 10 δις ευρώ, όσο και το αδιάθετο από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με το οποίο έχουν επιβαρυνθεί  ουσιαστικά οι φορολογούμενοι πολίτες. Η επιβάρυνση αυτή δεν θα προκαλέσει κανένα πρόσθετο βάρος ούτε στο κρατικό χρέος, ούτε στους τραπεζικούς ισολογισμούς. Τίθεται λοιπόν το εύλογο, ρητορικό βέβαια, ερώτημα γιατί οι τράπεζες προτιμούν να πουλήσουν το χαρτοφυλάκιό τους σε αρπακτικά distress funds με μεγαλύτερες ίσως εκπτώσεις, αντί να προβούν σε ρυθμίσεις με τους δανειολήπτες με μερική διαγραφή και εξυγίανση του. που δεν θα τους κοστίσει σχεδόν τίποτε. Είναι φανερό λοιπόν ότι οι στόχοι της σχεδιαζόμενης πολιτικής, τόσο από πλευράς φορολογίας των ακινήτων από το κράτος, όσο και τη νομοθετική παρέμβαση «υπέρ των Τραπεζών» με την απελευθέρωση των πλειστηριασμών αποβλέπουν στην υφαρπαγή της ακίνητης περιουσίας.

3) Ως προς τα επιχειρηματικά δάνεια σε καθυστέρηση που ανέρχονταν σε 36 δις, μέσα από την ίδια διαδικασία υπαγωγής σε ρύθμιση για τα φυσικά πρόσωπα, θα μπορούσε να προβλεφθεί μια περίοδος χάριτος [«πάγωμα οφειλής»] (μερική ή ολική) με χαμηλό ή μηδενικό εκτοκισμό και μερική αποπληρωμή βάσει κύκλου εργασιών και λειτουργικών αποτελεσμάτων με ρήτρα αύξησης κύκλου εργασιών. Η πορεία θα επανεξετάζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Τέλος θα πρέπει να σημειωθεί ότι με τον τρόπο αυτό ανοίγεται ένας δρόμος απασχόλησης για τους υπεράριθμους ενδεχομένως τραπεζοϋπαλληλους που θα προκύπτουν από τις συγχωνέυσεις των τραπεζών και τη συρρίκνωση του δικτύου και των δραστηριοτήτων τους, όσες κρίνονται ως μη αναστρέψιμες και δεν εξασφαλίζουν προϋποθέσεις συνταξιοδότησης. Θα έχουν προτεραιότητα στην πρόσληψη κατά τη στελέχωση της ειδικής δημόσιας υπηρεσίας.

Η διαδικασία αυτή αγγίζει τα ενδιαφέροντα στρωμάτων της κοινωνίας που υποφέρουν από την αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων τους, ανοίγει ένα δρόμο απασχόλησης για τους τραπεζοϋπαλληλους και δικηγόρους, δημιουργεί εσωτερική ζήτηση με τόνωση της αγοράς από την αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών, αποτρέπει την περαιτέρω κατάρρευση της κτηματαγοράς και δεν οδηγεί σε κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, το οποίο θα πρέπει υπό δημόσιο έλεγχο να αναπροσανατολισθεί στην ανασυγκρότηση της παραγωγής και στην οικονομική ανάπτυξη.

—————————————————————————————-

*Αρχικά η έννοια της επένδυσης σήμαινε τη δημιουργία παραγωγικών μονάδων, στη συνέχεια από τη δεκαετία του 1970 σταδιακά όλο και περισσότεορ μετατοπίστηκε για να σηματοδοτήσει τις χρηματοοικονομικές τοποθετήσεις, ενώ σήμερα διαφαίνεται ότι αποτελεί μετωνυμία της υφαρπαγής υλικού πλούτου μέσω συντονισμένων ενεργειών εξωοικονομικής θεσμοποιημένης βίας που εμφανίζονται ως ασύνδετες μεταξύ τους οικονομικές λειτουργίες.   

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ενημερωτικό φυλλάδιο «Πλειστηριασμοί: αφορούν όλους μας, μπορούμε να αντισταθούμε» της «Αλληλεγγύη για όλους»

Michel Foucault: Η Γέννηση της Βιοπολιτικής ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΛΕΘΡΟΝ 2012.

Giorgio Agamben: 1) Homo sacer Κυρίαρχη Εξουσία και Γυμνή Ζωή, ΕΚΔΟΣΕΙΣ SCRIPTA 2005, 2) Κατάσταση Εξαίρεσης. Όταν η «έκτακτη αναγκη» μετατρέπει την εξαίρεση σε κανόνα, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗΣ 2007.

ANTONIO NEGRI MICHAEL HARDT: «Ο Χρεωμένος» Να πάρουμε τη σκυτάλη, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ 2013.

Κώστας Λαπαβίτσας: 1) με Μακότο Ίσο «Πολιτική Οικονομία του Χρήματος και του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ 2004. 2) «Η αμερικανική ύφεση και το Ιαπωνικό φάντασμα», στο «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ 2004.

3) Για τη χρηματοπιστωτική κρίση, ΘΕΣΕΙΣ Τεύχος 103, περίοδος: Απρίλιος – Ιούνιος 2008 (Αναδημοσίευση – Μετάφραση από Συνέντευξη του συγγραφέα στο περιοδικό International Socialism, τ. 117, Winter 2008: 13-24, με τίτλο: «The credit crunch»).

Γιώργου Μεταξά: «Η κρίση των subprimes», ΘΕΣΕΙΣ Τεύχος 104, περίοδος Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2008

Γιάννης Μηλιός – Σπύρος Λαπατσιώρας: Χρηματοπιστωτική κρίση και «οικονομική ρύθμιση», ΘΕΣΕΙΣ Τεύχος 103, περίοδος: Απρίλιος – Ιούνιος 2008 & Τεύχος 104, περίοδος: Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2008.

Michael Hudson: 1) «Ο Δρόμος προς τον Αποπληθωρισμό, την Πεονία και το Νεοφεουδαλισμό», 2) «Καταλύτης για την επιβολή σύγχρονου καθεστώτος Νεοφεουδαλισμού και Πεονίας η ελληνική κρίση».

Νίκος Κοτζιάς: EΛΛAΔA AΠOIKIA XPEOYΣ Ευρωπαϊκή αυτοκρατορία & γερμανική πρωτοκαθεδρία, ΠΑΤΑΚΗΣ 2013.

Θανάσης Μανιάτης: Η Δημοσιονομική Κρίση και ο Κοινωνικός Μισθός στην Ελλάδα. ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 2012.

Κωστής Χατζημιχάλης: «Γιατί η Τρόικα ενδιαφέρεται για τη γη και τα ακίνητα» Η ΑΥΓΗ ΕΝΘΕΜΑΤΑ 29/9/2013 (περιληπτική απόδοση της παρέμβασης στην εκδήλωση «Ανοικτής Πόλης» με θέμα «Κόκκινα δάνεια και υφαρπαγή της μικροϊδιοκτησίας» (ομιλητές: Τόνια Κατερίνη, Κερασίνα Ραυτοπούλου, Κωστής Χατζημιχάλης, Γιώργος Μ. Χατζηστεργίου· συντονίστρια Ελένη Πορτάλιου), 16.9.2013.

Γιάννη Τόλιου: «Κρίση Χρέους, Διεθνές Δίκαιο και Πολιτικές Διεξόδου», στο ειδικό ένθετο του ΕΠΕΝΔΥΤΗ (Σάββατο 17.11.12), με θέμα: «Δάνεια-Κρίσεις-Χρεοκοπίες. Η μαύρη οικονομική ιστορία του 19ου και 20ου αιώνα.

Γιάννη Τόλιου: «Κόκκινα Δάνεια»: Θηλιά στο λαιμό λαϊκών νοικοκυριών και μικροεπιχειρήσεων

Σπύρου Σακελλαρόπουλου: Ελλάδα 2010: η επίθεση του κεφαλαίου. )περιοδικό Θέσεις, τεύχος Ιούλιος Σεπτέμβριος 2010).

Χ. Ι. Πολυχρονίου: Σημειώσεις για τον νεοφιλελευθερισμό, τη λιτότητα και την άφιξη της Μεγάλης Ύφεσης στην Ελλάδα: Ταξικός πόλεμος στην εποχή του χρηματιστικού καπιταλισμού (Η ΑΥΓΗ ΕΝΘΕΜΑΤΑ 11/11/2012)

Σταύρου Μαυρουδέα: Τι είναι (και τι δεν είναι) η Μνημονιακή Στρατηγική και γιατί αποτυγχάνει συστηματικά. Σεπτέμβριος 2013.

Γιώργος Τριανταφυλλόπουλος: Για το ελληνικό δημόσιο χρέος. Νοέμβριος 2013.

Γ. Δελαστίκ: «ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΗΓΕΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ» άρθρο στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013 και «ΛΥΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ», «ΕΘΝΟΣ» Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Γ. Δελαστίκ: ΕΞΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΤΑ «ΚΟΚΚΙΝΑ» ΔΑΝΕΙΑ ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ! «ΕΘΝΟΣ» Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Γιάννης Δουλφής: Για τη χειμαζόμενη κοινωνία ή για άλλη μια φορά με πρόσχημα την κοινωνία για τις Τράπεζες; Πέμπτη, 6 Ιουνίου 2013

http://anexartiti-enimerosi.blogspot.gr/ www.maxome.gr/