ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΧΡ. ΛΑΣΚΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΟΥ ΛΑΖΑΡΙΔΗ

Δημοσιεύουμε από την «ΑΥΓΗ» της Κυριακής (31/3/13) ένα κείμενο του Χρήστου Λάσκου, μέλους της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, με το οποίο αφού δίνει τη δική του ερμηνεία στη συνέντευξη του Παν. Λαφαζάνη, ασκεί στη συνέχεια κριτική στην επιλογή εξόδου της χώρας από το ευρώ.

Στη συνέχεια αναδημοσιεύουμε μια απάντηση στο εν λόγω άρθρο του Πάσχου Λαζαρίδη, στελέχους της Παρέμβασης, από το antapocrisis.gr.

Η αντιπαράθεση αυτή δύναται να αποβεί ιδιαίτερα χρήσιμη στον προβληματισμό των αναγνωστών και είναι πολύ πιθανόν να συμβάλει, ώστε να κάνουν τις δικές τους δημιουργικές σκέψεις γύρω από το θέμα.

Ολόκληρο το κείμενο του Χρήστου Λάσκου έχει ως εξής:

ΝΑ ΒΓΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Η ΝΑ ΜΗ ΒΓΕΙ;

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΣΚΟΥ*

Με αφορμή τα όσα συνέβησαν τις δύο τελευταίες εβδομάδες με επίκεντρο την κυπριακή κρίση επανήλθε το γνωστό ζήτημα περί της ανάγκης επανεξέτασης της ευρωπαϊκής -και όχι μόνο- πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. «Ασφαλώς», μας είπε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης από την «Αυγή» της προηγούμενης Κυριακής, «η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωζώνη αλλά και για την Ε.Ε. χρειάζεται επανεξέταση». Για να συμπληρώσει παρακάτω: «Φοβούμαι ότι η Ευρωζώνη, αλλά και η Ε.Ε. εδώ που έχουν φτάσει, δεν μεταρρυθμίζονται, αλλά μόνο ανατρέπονται».

 Διατυπώσεις, όπως η τελευταία, υπαινίσσονται πως η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως τα παραπάνω υποκείμενα μεταρρυθμίζονται, που σημαίνει πως δεν απαιτείται να ανατραπούν. Είναι, όμως, έτσι; Ας θυμηθούμε τις σχετικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως σημειώνει η πρόσφατη Διακήρυξη, «[η] μοίρα της Ελλάδας είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της Ευρώπης… γιατί η πολιτική του κεφαλαίου ενοποιεί υπό την κυριαρχία του όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες… Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος… του ευρωπαϊκού κινήματος αντίστασης και εξέγερσης». Σε ό,τι αφορά τα εσωτερικό μέτωπο, «όπως ήθελε να συμπυκνώσει το σύνθημα “καμιά θυσία για το ευρώ”,… δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο… απειλών ή εκβιασμών με όλα ανεξαιρέτως τα όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε, ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε ακόμη και με τη χειρότερη έκβαση».

Έτσι, «[θα] διεκδικήσουμε με όλα τα πρόσφορα μέσα το αίτημα για ανατροπή της σημερινής μορφής ολοκλήρωσης της Ευρώπης,… ώστε να επανεθεμελιωθεί συνολικά το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης και του σοσιαλισμού». Συνεπώς, όπως το θέτει η Απόφαση της τελευταίας Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης: «Υπάρχει εναλλακτική λύση: Να οικοδομήσουμε μια νέα Ελλάδα, να αγωνιστούμε για μια προοδευτική και σοσιαλιστική Ευρώπη, που απαιτεί τη ρήξη με το σημερινό νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα».

Παρέθεσα εκτεταμένα αποσπάσματα, για να έχει αντικείμενο η διαφωνία. Τι αφορά, λοιπόν, το αίτημα για επανεξέταση; Να μεταβάλλουμε τη γραμμή της ρήξης με το σημερινό νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα, τη γραμμή της ανατροπής του με προσανατολισμό τον σοσιαλισμό; Προφανώς δεν ισχυρίζονται αυτό οι αιτούντες την επανεξέταση, πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν, όπως γίνεται φανερό και από όσα παρατέθηκαν, ο ΣΥΡΙΖΑ πουθενά δεν υπερασπίζεται μια γραμμή «μεταρρύθμισης» της νεοφιλελεύθερης Ε.Ε., αλλά με σαφήνεια τοποθετείται στη γραμμή της ανατροπής. Ανατροπής όχι της πολιτικής, αλλά, με σαφήνεια, του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος στην κατεύθυνση μιας Ενωμένης Ευρώπης του σοσιαλισμού.

Τι μένει, λοιπόν, από το αίτημα της επανεξέτασης; Μόνο ένα πράγμα – να φύγουμε από το ευρώ! Να το πούμε, να το διακηρύξουμε ως την κεντρική μας επιλογή.

Ας μείνουμε, λοιπόν, σε αυτό ψύχραιμα και παραγωγικά. Διευκρινίζοντας εξαρχής πως προφανώς και θα πρέπει ένα πολιτικό υποκείμενο που επαγγέλλεται την ανατροπή να είναι σοβαρά προετοιμασμένο για πολλές πιθανές εκβάσεις, διευκρινίζοντας, επιπλέον, πως δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να υπαναχωρούμε απέναντι στην καθεστωτική δραχμοφοβική προπαγάνδα(1) επιμένω να μην κατανοώ την ωφέλεια από την πρόταξη αυτού του συνθήματος. Και εξηγούμαι.

Τι ήταν αυτό που δεν επέτρεψε την αναβάθμιση του αρχικού κυπριακού «όχι» σε μια νικηφόρα εναλλακτική; Προφανώς καθοριστικό είναι το γεγονός πως στην ηγεσία βρίσκεται η αδελφή Δεξιά του Σαμαρά και της Μέρκελ, που έχει πολύ διαφορετικούς στόχους από τη ριζοσπαστική αριστερά. Και ακόμη περισσότερο καθοριστικό είναι το γεγονός πως ο πολιτικός συσχετισμός σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι εξαιρετικά δυσμενής. Αν θέλαμε να το αποτυπώσουμε με μια φράση, θα λέγαμε πως, με όλες τις εσωτερικές του αντιφάσεις, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο εμφανίζει ένα σκληρά αρραγές μέτωπο απέναντι στις εργατικές τάξεις της ηπείρου.

Υπάρχει δυνατότητα απάντησης χωρίς την παρουσία ενός ακόμη ισχυρότερου ευρωπαϊκού εργατικού μετώπου, το οποίο να επιτρέπει τον μαχητικό συντονισμό και την έμπρακτη αλληλεγγύη, που απαιτείται για τη νικηφόρα έκβαση της άγριας ταξικής πάλης που εξελίσσεται στο πλαίσιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης τα πέντε τελευταία χρόνια και για καιρό ακόμη; Νομίζω πως η απάντηση είναι ρητά και κατηγορηματικά όχι. Αν είναι έτσι, δεν βλέπω σε τι μας βοηθάει μια πολιτική που αξονίζεται γύρω από το σύνθημα της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Σίγουρα δεν οικοδομεί συνθήκες ενιαίας δράσης των εργαζομένων διεθνώς, στο μέτρο που συνιστά αντικειμενικά μια κατεξοχήν πολιτική εθνικού ακροατηρίου.

Τη στιγμή που περισσότερο από κάθε άλλη φορά απαιτείται μια πολιτική πρόταση που συνέχει τα συμφέροντα και τα αιτήματα των εργατικών τάξεων σε όσο το δυνατό ευρύτερο πεδίο η πρόταξη της δραχμής λογικά προτείνει στους Πορτογάλους την επιστροφή στο εσκούδο, στους Ισπανούς την πεσέτα κ.ο.κ. και τον ανταγωνισμό στη διεθνή αγορά για την κατάκτηση της καλύτερης εθνικής θέσης. Όχι μόνο είναι εξαιρετικά αδύναμο πολιτικά, κατά τη γνώμη μου, αλλά, κυριολεκτικά, δεν βγάζει νόημα ως αριστερή πρόταση.

Τα προηγούμενα, ξαναλέω, δεν σημαίνουν πως δεν θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για όλα – δεδομένου, μάλιστα, πως δεν αποκλείεται η Ευρωζώνη να διαλυθεί αφ” εαυτής. Ούτε σημαίνουν πως έχω οποιαδήποτε αμφιβολία πως: «Δεν υπάρχει ζωή χωρίς νερό, αλλά υπάρχει ζωή χωρίς ευρώ». Αυτό που αμφισβητούν είναι η στρατηγική ή, έστω, τακτική ωφελιμότητα της δραχμικής επιλογής. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που μια τέτοια επιλογή, ακόμη κι αν προταχθεί, αφορά την περίοδο μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από την Αριστερά. Πράγμα που σημαίνει πως η αριστερή κυβέρνηση θα αναλάβει αναγκαστικά εντός ευρώ και θα πρέπει σε αυτές τις συνθήκες να πάρει τα πρώτα μέτρα, που θα καθορίσουν εν πολλοίς τη συνολική της πορεία.

Νομίζω, εν κατακλείδει, πως σωστά το έθεσε ο Πάνος Κοσμάς, στέλεχος της «αριστερής πλατφόρμας» και όχι της «αριστερής ενότητας», στο Rproject, πριν από μερικές μέρες: «Ο στόχος δεν μπορεί παρά να είναι η κατά το δυνατόν ευρύτερη μετάδοση της ρήξης στην ίδια την Ευρωζώνη και την Ε.Ε… Ο “αδύναμος κρίκος” που σπάει από τις πολιτικές λιτότητας, δεν πρόκειται να επιβιώσει παρά μόνο αν η δυναμική της ρήξης επεκταθεί σε όλη την ιμπεριαλιστική αλυσίδα ή έστω σε μερικούς ακόμη κρίκους της… Είναι γι” αυτό το λόγο που το “Έξω από το ευρώ”, ενώ είναι ένα ισχυρό ενδεχόμενο αποτέλεσμα της ρήξης με τα Μνημόνια και την τρόικα, δεν πρέπει να είναι στόχος της Αριστεράς… Με λίγα λόγια, ο στόχος της ρήξης με την Ευρωζώνη είναι η κινηματική-διεθνιστική επέκταση και όχι η “εθνική” αναδίπλωση».

1[1] Βλ. Χρήστος Λάσκος-Ευκλείδης Τσακαλώτος, «Είμαστε χαμένοι χωρίς το ευρώ» στο:

22 Πράγματα που μας λένε για την ελληνική κρίση και δεν είναι έτσι, ΚΨΜ, σ. 213-220

*ΠΗΓΗ: «ΑΥΓΗ»(31/03/2013)

*Ο Χρήστος Λάσκος είναι μέλος της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Στη συνέχεια παραθέτουμε ολόκληρη την απάντηση του Πάσχου Λαζαρίδη:

ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΔΙΠΛΩΣΗ

Του ΠΑΣΧΟΥ ΛΑΖΑΡΙΔΗ*

Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα η για μια ακόμη φορά επανάληψη του διδάγματος από την πρόσφατη κυπριακή ιστορία. Είναι τέτοια η δύναμή του που έκανε μέχρι και τον Π.Σκουρλέτη να παραδεχτεί –περιφραστικά έστω- ότι «στον ΣΥΡΙΖΑ δεν λέμε πάση θυσία στο ευρώ». Είναι βέβαια ως πολιτική πιο πίσω από το «καμιά θυσία για το ευρώ», που με τη σειρά του είναι πιο πίσω από την πραγματικότητα, καθότι ότι έχουν ήδη προηγηθεί όχι απλά θυσίες, αλλά εκατόμβες. Στην πραγματικότητα πολύ λίγα υπάρχουν ακόμη «αθυσίαστα», για να επιμένουμε ότι δεν θα γίνουν άλλες «θυσίες για το ευρώ».

Παρόλα αυτά έχει πάντα σημασία η επιχειρηματολογία του αριστερού ευρωπαϊσμού. Ανακαλύπτεις πάντα καινούρια πράγματα, ειδικά μετά από ηχηρές διαψεύσεις και παταγώδεις αποτυχίες. Το σημερινό κείμενο του Χ.Λάσκου στην Αυγή είναι μια τέτοια περίπτωση.

Ξεκινώντας από τα θετικά, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ο Χ.Λάσκος κάνει ένα σπουδαίο βήμα όταν, σήμερα, αναφερόμενος στην έξοδο από την ευρωζώνη ως τυχόν συνέπεια μιας αριστερής πολιτικής, παραδέχεται ότι:

θα πρέπει ένα πολιτικό υποκείμενο που επαγγέλλεται την ανατροπή να είναι σοβαρά προετοιμασμένο για πολλές πιθανές εκβάσεις.

Δεν θυμίζει σε τίποτα τον είρωνα Χ.Λάσκο που τέσσερις μήνες πριν αναφερόμενος στην ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ, έγραφε:

Η επαναφορά αυτής της συζήτησης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει, μεταξύ άλλων, και της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Δεκεμβρίου, ελέγχεται ως προς τον ορθολογισμό της …Ισχυρίζομαι, δηλαδή, πως η πρόταση του «σχεδίου μπι», όταν τίθεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο εξόφθαλμα ανορθολογική, που δεν μπορεί κανονικά παρά να μας αφήνει άφωνους.

Αυτό που ως συζήτηση τέσσερις μήνες πριν άφηνε άφωνο τον Χ.Λάσκο με τον ανορθολογισμό, τη γραφικότητα, ίσως και την απιθανότητά του, σήμερα οφείλει να είναι αντικείμενο σοβαρής προετοιμασίας.

Να υποθέσουμε λοιπόν ότι όταν τεθεί ξανά το ενδεχόμενο της εξόδου από το ευρώ, ο Χ.Λ. θα είναι από αυτούς που θα υποστηρίξουν τη σοβαρή προετοιμασία του λαού και της Αριστεράς για αυτή την εξέλιξη, και δεν θα την αποκηρύξουν πάλι ως ανορθολογισμό που …αφήνει άφωνους τους παριστάμενους.

Επειδή όμως με υποθέσεις δεν γίνεται δουλειά, ας πάμε στην ουσία.

Η οπτική με την οποία ο Χ.Λάσκος επιτίθεται στην έξοδο από το ευρώ, είναι ακριβώς η ίδια οπτική με την οποία το οικονομικό επιτελείο και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαίωνε ότι «το ευρώ είναι εθνικό νόμισμα», ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ εγγυάται την παραμονή» και ότι «δεν υπάρχει περίπτωση αποπομπής μιας χώρας από το ευρώ».

Η οπτική αυτή, μετά την Κύπρο, χρεοκόπησε.

Μόνο που εξακολουθεί να υφίσταται μια ανακολουθία. Πώς ακριβώς η χθεσινή βεβαιότητα ότι καμιά χώρα δεν πρόκειται να εκδιωχθεί, διατυπωμένη πολλάκις και αφρόνως, μετατράπηκε στη σημερινή αναγνώριση ότι η έξοδος είναι μια πιθανότητα;

Και μόνο για αυτό δεν χρειάζεται μια ερμηνεία; Μια αυτοκριτική; Μια δικαιολογία έστω;

Πέραν αυτού, το πρόβλημα παραμένει. Με αντικαπιταλιστική φρασεολογία εξακολουθεί να ντύνεται η στρατηγική επιλογή της παραμονής στο ευρώ, στο όνομα ενός φαντασιακού ευρωπαϊσμού.

Γράφει συγκεκριμένα ο Χ.Λάσκος:

Τι ήταν αυτό που δεν επέτρεψε την αναβάθμιση του αρχικού κυπριακού «όχι» σε μια νικηφόρα εναλλακτική; Προφανώς καθοριστικό είναι το γεγονός πως στην ηγεσία βρίσκεται η αδελφή δεξιά του Σαμαρά και της Μέρκελ, που έχει πολύ διαφορετικούς στόχους από τη ριζοσπαστική αριστερά. Και ακόμη περισσότερο καθοριστικό είναι το γεγονός πως ο πολιτικός συσχετισμός σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι εξαιρετικά δυσμενής. Αν θέλαμε να το αποτυπώσουμε με μια φράση θα λέγαμε πως, με όλες τις εσωτερικές του αντιφάσεις, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο εμφανίζει ένα σκληρά αρραγές μέτωπο απέναντι στις εργατικές τάξεις της ηπείρου.

Και καταλήγει:

Υπάρχει δυνατότητα απάντησης χωρίς την παρουσία ενός ακόμη ισχυρότερου ευρωπαϊκού εργατικού μετώπου, το οποίο να επιτρέπει τον μαχητικό συντονισμό και την έμπρακτη αλληλεγγύη, που απαιτείται για τη νικηφόρα έκβαση της άγριας ταξικής πάλης που εξελίσσεται στο πλαίσιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης τα πέντε τελευταία χρόνια και για καιρό ακόμη; Νομίζω πως η απάντηση είναι ρητά και κατηγορηματικά όχι. Αν είναι έτσι δεν βλέπω σε τι μας βοηθάει μια πολιτική που αξονίζεται γύρω από το σύνθημα της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα.

Στην περίπτωσή μας ο Χ.Λάσκος δίνει μια πολύ σωστή απάντηση. Μόνο που πρόκειται για σωστή απάντηση σε λάθος ερώτηση. Γιατί αν η ερώτηση είναι πώς θα εμποδιστεί το αρραγές κεφάλαιο να επιτίθεται στις εργατικές τάξεις, η απάντηση προφανώς είναι ο μαχητικός συντονισμός και η αλληλεγγύη του εργατικού μετώπου.

Μόνο που η πραγματική ερώτηση δεν είναι αυτή.

Για να βοηθηθούμε ας κάνουμε μια άλλη ερώτηση:

Για ποιο λόγο το «αρραγές ευρωπαϊκό κεφάλαιο» ξετίναξε, διέλυσε, υποβάθμισε μέχρις εξόντωσης ένα τμήμα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, το κυπριακό που ήταν άρρηκτα δεμένο, στην ολότητά του σχεδόν ταυτισμένο με τις κυπριακές τράπεζες;

Για ποιο λόγο δηλαδή ο πρώτος στόχος στην Κύπρο δεν ήταν τα μέτρα λιτότητας, οι μειώσεις μισθών, το χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων (που ασφαλώς και θα έρθουν στην πορεία), αλλά η διάλυση του τραπεζικού της συστήματος;

Για ποιο λόγο δεν μπήκαν καταρχήν στο στόχαστρο οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης, αλλά οι όροι ύπαρξης και αναπαραγωγής της αστικής τάξης;

Στην Αριστερά συνηθίζουμε να λέμε ότι δίνουν στις τράπεζες λεφτά. Ορθόν αλλά όχι γενικόν. Στην Κύπρο όχι απλά δεν έδωσαν λεφτά, αλλά τις πυροβόλησαν στον κρόταφο. Τέλειωσαν μέσα σε ένα σαββατοκύριακο τον χρηματοπιστωτικό της τομέα.

Γιατί;

Γιατί αυτό το τόσο βασικό, αρχικό, πρωτογενές ερώτημα ξεφεύγει από οικονομολόγους και πολιτικά στελέχη της Αριστεράς;

Μα γιατί χαλάει το φανταστικό σενάριο σύμφωνα με το οποίο δεν υπάρχουν εθνικές ανισοτιμίες, ιμπεριαλισμοί, δυνατές και αδύνατες χώρες, κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι. Όλες οι αστικές τάξεις είναι ένα.

Μάλιστα. Γιατί τότε η αστική τάξη της Γερμανίας ξεφτίλισε την αστική τάξη της Κύπρου;

Απορία ψάλτου βηξ.

Αυτό το ερώτημα δεν είναι τόσο δύσκολο. Αλλά τυχόν απάντησή του θα ξηλώσει αναγκαστικά το πολυετές πουλόβερ της ευρωπαϊκής φαντασίωσης. Γιατί αναγκαστικά θα παραδεχτούμε ότι στην ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν υπάρχει αρραγές μέτωπο κεφαλαίου παρά μόνο σε ότι αφορά την εκμετάλλευση της εργασίας. Κατά τα άλλα βρίθουν οι ανταγωνισμοί, οι αποκλίνουσες στρατηγικές, οι αντιθέσεις. Και όχι μόνο.

Βοά πλέον η πραγματικότητα ότι πρόκειται για ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση με τη γερμανική άρχουσα τάξη στο ρόλο του απόλυτου ηγέτη που με βασικό όργανο – υπερόπλο το ευρώ, μπόρεσε στη συγκυρία της καπιταλιστικής και της μορφής που αυτή πήρε στην Ευρώπη (κρίση δημόσιου χρέους, χρηματοπιστωτική κρίση) να δημιουργήσει μια ζώνη γερμανικής επικυριαρχίας σε όλη την Ευρώπη.

Αν τα πράγματα είναι έτσι, (που είναι), τότε όχι μόνο προκύπτει, αλλά επιβάλλεται, η Αριστερά να θέσει στην προμετωπίδα της όχι μόνο την έξοδο από το ευρώ, αλλά την έξοδο από την ΕΕ, και τη διάλυσή της.

Γιατί αν τα πράγματα δεν είναι έτσι, αλλά έχουν όπως περιγράφει η αντικαπιταλιστικού ύφους αφήγηση του Χ.Λάσκου, τότε πράγματι είναι ακατανόητο η Αριστερά να ασχολείται με ένα νόμισμα. Όμως ο αντικαπιταλισμός δεν είναι ύφος. Ούτε είναι φρασεολογία. Είναι στρατηγική. Η οποία ποσώς υπηρετείται με την ταχυδακτυλουργική αφαίρεση του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Το ανάποδο. Στο όνομα του αντικαπιταλισμού, του συντονισμού των εργατικών αγώνων, ενάντια στο ευρωπαϊκό αρραγές μέτωπο του κεφαλαίου, αναβάλλεται διαρκώς η αναμέτρηση με το τερατούργημα της ΕΕ και του νομίσματός της, μέχρι να προκύψουν καλύτεροι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί. Με τα γνωστά μέχρι σήμερα αποτελέσματα.

Το ότι η κυπριακή τραγωδία περιγελά τις βεβαιότητες, τις αναλύσεις, τις διαβεβαιώσεις και τα σχήματα του αριστερού ευρωπαϊσμού, θα όφειλε αν μη τι άλλο να προβληματίσει. Και μετά από τέτοια ηχηρή πολιτική σφαλιάρα, δεν μπορεί, σαν να μην τρέχει τίποτα να ξεκινήσει η γνωστή κριτική σε μια ανύπαρκτη «εθνική αναδίπλωση» που καταλήγει στην αποδοχή του υπαρκτού ευρωπαϊκού μεσαίωνα. Παραφράζοντας ελάχιστα τα λόγια του Χ.Λάσκου: η κριτική στην έξοδο από το ευρώ είναι τόσο εξόφθαλμα ανορθολογική, που μας αφήνει σίγουρα άφωνους…

*ΠΗΓΗ: antapocrisis.gr

*Ο Πάσχος Λαζαρίδης είναι στέλεχος της Παρέμβασης για την Ανασυγκρότηση της Κομμουνιστικής Αριστεράς

Τετάρτη 4 Απριλίου 2013