Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ*

ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ , ΥΠΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ, ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΟΥΝ!

Το τελευταίο διάστημα μέσα από τις φιλόξενες στήλες της iskra έχουν αναδειχθεί ορισμένες πλευρές του δράματος που βιώνει η περιοχή μας: αποβιομηχάνιση, παραγωγικός μαρασμός, ανεργία. Τσιμέντα, Τσαούσογλου, Λαυρεντιάδης, Νεοσέτ, Σέλμαν, Ηλεκτρομηχανική και τόσα ακόμη εργοστάσια που προστίθενται συνεχώς στο σπιράλ θανάτου. Την ίδια στιγμή οι μονάδες παραγωγής λευκού κρέατος στα Μεσσάπια (που παράγουν το 70% της εγχώριας παραγωγής) εκπέμπουν sos. Σχολές και τμήματα των Τ.Ε.Ι. Χαλκίδας κλείνουν, καταβαραθρώνοντας περαιτέρω την ήδη οικτρή οικονομική κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή των Ψαχνών. Την ίδια στιγμή οι «χρυσοφόρες» ιαματικές πηγές της Αιδηψού παραδίδονται στο ΤΑΙΠΕΔ και η περιοχή του Μαντουδίου στις περιβαλλοντοκτόνες ορέξεις της ΤΕΡΝΑ, με κίνδυνο μια νέα Πτολεμαΐδα να ξεφυτρώσει μέσα σε μια περιοχή natura.

Η κατάσταση αυτή βεβαίως δεν διαφέρει από ό,τι επικρατεί σε ολόκληρη τη χώρα. Θα λέγαμε όμως ότι συμπυκνώνει σε υπερθετικό βαθμό τα συμπτώματα – και τις αιτίες – της μνημονιακής λαίλαπας και της επέλασης των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων: Το σαθρό αναπτυξιακό μοντέλο της προηγούμενης περιόδου, που στηρίχθηκε στην ασυδοσία των μεγάλων συμφερόντων (Lafarge, Λαυρεντιάδης, Εμφιετζόγλου, είναι ορισμένα μόνο από τα «εμβληματικά» ονόματα και της «καθ’ ημάς» επιχειρηματικής ελίτ). Το καθεστώς διομολογήσεων στα λιμάνια, τις εγκαταστάσεις, τις «διευκολύνσεις», το περιβάλλον, με τη σύμπραξη και τη συνέργεια κυβερνήσεων, τοπικών παραγόντων, αυτοδιοικητικών αρχόντων και πάει λέγοντας. Το πλέγμα ρυθμίσεων και νόμων τόσο στο πεδίο του πτωχευτικού δικαίου όσο και των απολύσεων, που επιτρέπουν και διευκολύνουν την εργοδοτική αυθαιρεσία. Το «κλείσιμο» του ματιού στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα για την έφοδό τους στο νέο καπιταλιστικό eldorado, αυτό της «διαχείρισης» απορριμμάτων και αποβλήτων, έτσι ώστε να αποχαλινώνονται και να κλιμακώνουν απίστευτα τους εκβιασμούς τους, με θύματα και ομήρους τους εργαζόμενους και τις τοπικές κοινωνίες.

Και βέβαια η κατάσταση δεν περιχαρακώνεται αυστηρά στη γέφυρα του Ευρίπου: ολόκληρη η ζώνη της Χαλκίδας, των Οινοφύτων, του Σχηματαρίου, της Θήβας παρουσιάζει την ίδια δυσπλασία, καθιστώντας ταυτόχρονα ιδιαίτερα επιτακτικό το καθήκον του συντονισμού σε επίπεδο κινηματικό και πολιτικό.

Οι προσπάθειες που έχουν γίνει μέχρι τώρα, με εμπροσθοφυλακή το σωματείο του τσιμεντάδικου, με δειλές έστω πρωτοβουλίες συντονισμού από το Εργατικό Κέντρο Εύβοιας, με τη συμμετοχή και συμπαράσταση των πολιτικών συλλογικοτήτων της Αριστεράς και ιδιαίτερα του βουλευτή αλλά και της Ν.Ε. του Σύριζα Εύβοιας, είναι αξιόλογες, ωστόσο μένουν ακόμη πολλά να γίνουν.

Σταθμός στον αγώνα αυτό αποτέλεσε η ορμητική είσοδος των τσιμεντάδων την περασμένη εβδομάδα στο χώρο του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ, τροχιοδεικτικό της πορείας που πρέπει να ακολουθήσουμε: ενωτικό, αγωνιστικό μέτωπο αλληλεγγύης και ανατροπής.

Εδώ στην Εύβοια, στο πεδίο της ζέουσας πραγματικότητας, στην Εύβοια της παραγωγικής απονέκρωσης, I tested the proposal of the radical left for productive reconstruction. Which can only include the immediate nationalization of units leaving behind the employer's desertion and mnimoniaki whirlwind, Propelled by establishing a framework for the labor and social control.

Ecco il Rodi …

*Outgoing member of SYRIZA CCI-CCL

Mercoledì 3 July 2013