Tου ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Βρισκόμαστε στην περίοδο ενός χρηματιστικού, τραπεζικού ολοκληρωτισμού του πολυεθνικού κεφαλαίου.

Υπερεθνικά όργανα των τραπεζών και του Δ.Ν.Τ συναποφασίζουν με τους κυρίαρχους της Ευρωζώνης για το μέλλον της και το μέλλον της χώρας μας, καταπατώντας κάθε έννοια δημοκρατίας.

Έχουμε στην πράξη κατάργηση κοινοβουλίων, συνταγμάτων, θεσμικών οργάνων της ίδιας της Ε.Ε.

Σε δύο κομβικά ζητήματα στην ιστορία της Ευρωζώνης τα θεσμικά της όργανα ρίχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων από ένα διευθυντήριο με επικεφαλής την Γερμανία:

Στο πρώτο, Μέρκελ, Σαρκοζύ και Νταλάρα αποφάσισαν και ανακοίνωσαν στους κομπάρσους πρωθυπουργούς τη συμφωνία της 27 Ottobre 2012 για το «κούρεμα» του Ελληνικού χρέους (PSI) που, μεταξύ των άλλων, “αποκεφάλισε” το ασφαλιστικό μας σύστημα.

Στο δεύτερο, στην καταστροφή της Κυπριακής οικονομίας: Οι Σόιμπλε, Λαγκάρντ, Μπαρόζο, Ρέν, Ρομπάι ανακοίνωσαν στο Γιούρογκρουπ , που περίμενε, την απόφασή τους για την Κύπρο.

Η Ελλάδα γίνεται για άλλη μια φορά πεδίο δοκιμών. Στα βουνά της, στο Γράμμο και το Βίτσι, δοκιμάστηκαν για πρώτη φορά οι βόμβες ναπάλμ στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Πολλά χρόνια μετά κατέκαψαν συστηματικά τα εδάφη του Βιετνάμ.

Σήμερα γίνονται δοκιμές εργασιακών και κοινωνικών ναπάλμ. Στόχος τους, ξεκινώντας από τη χώρα μας, είναι η «κινεζοποίηση» της Ευρωζώνης.

Η Κύπρος ήταν το επόμενο πεδίο δοκιμής με τραγικά αποτελέσματα.

Σήμερα, κέντρο χάραξης πολιτικής της ΕΕ δεν είναι οι Βρυξέλλες αλλά η Φραγκφούρτη, «κυβέρνηση» η ΕΚΤ, «πρωθυπουργός» ο Ντράγκι και όπλο του η ρευστότητα.

Οι εξελίξεις αυτές γίνονται μέσα σε συνθήκες παγκόσμιου ανταγωνισμού και οικονομικού πολέμου των ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Στην περίπτωση της Κύπρου, το κούρεμα των καταθέσεων ισοδυναμεί με προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης του συστήματος, μέσω της καταστροφής κεφαλαίου. Μαζί με αυτό όμως καταστρέφονται οι άνθρωποι, η κοινωνία.

Ο ρόλος της Λαγκάρντ του ΔΝΤ και επομένως των ΗΠΑ αποσιωπάται.

Όμως αυτή ήταν εκεί, άρα συναινούσαν και οι ΗΠΑ στο νέο πείραμα σε μία μικρή οικονομία στην άκρη της Μεσογείου και της Ευρωζώνης.

Η αξιολόγηση του «μπέιλ ιν» της Κύπρου ήδη έγινε και το Γιουρογκρούπ πήρε απόφαση αυτό να γίνει Ευρωπαϊκή πολιτική.

Η πολιτική της Ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης και σύγκλισης τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει αποτύχει, με τα σημερινά τραγικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους της χώρα μας και τους άλλους εργαζόμενους της Ευρώπης.

Οδηγεί την Ευρώπη σε εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα.

Ο μόνιμος αυτός μηχανισμός αναδιανομής ιστορικά ξεκινά με τη συνθήκη του Μάαστριχτ και τις συνθήκες που ακολούθησαν.

Το νεοφιλελεύθερο έκτρωμα του οικοδομήματος του Μάαστριχτ χρεοκόπησε.

Η συνθήκη εκείνη που υπέγραψε το 1992 ο Α.Σαμαράς ως Υπουργός Εξωτερικών τότε, καρατομεί την χώρα μας τώρα.

Αποτέλεσμα αυτού του καπιταλιστικού μηχανισμού, μετά από είκοσι χρόνια, σε συνδυασμό με την Παγκόσμια καπιταλιστική κρίση των τελευταίων χρόνων, είναι η Γερμανία να γίνει κυρίαρχη της Ευρώπης.

Με το ευρώ ως εργαλείο τα ελλείμματα του Νότου γίνονται πλεονάσματα του μονοπωλιακού κεφαλαίου του βορρά.

Χωρίς μηχανισμούς αλληλεγγύης, η πορεία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι μια πορεία όπου οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Όσοι αγωνίζονται να προσεγγίσουν τον Σοσιαλισμό με Ελευθερία και Δημοκρατία του εικοστού πρώτου αιώνα, δεν μπορούν να μένουν δεμένοι στο άρμα ενός Ευρωζωνικού δογματισμού .

Όσοι αντιτάχθηκαν στη συνθήκη του Μάστριχτ είχαν δίκιο. Το αναγνώρισε και ο ΣΥΝ το 2010 στο τελευταίο του έκτο Συνέδριο, χωρίς όμως να μπει, ως όφειλε στο κείμενο της διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι περισσότεροι από την Αριστερά που υπερασπίστηκαν με συνέπεια το Μάαστριχτ, στήριζαν και στηρίζουν ,την Τροικανή συγκυβέρνηση.

Η Ρενώ δανείζεται σήμερα με υψηλότερα επιτόκια ,διπλάσια από τη Φολκσβάγκεν και οι δικές μας μεγάλες επιχειρήσεις με τετραπλάσια έως πενταπλάσια επιτόκια. Αυτή η τάση και η υπεροχή της Γερμανίας στον ανταγωνισμό κόστους παραμένει .

Η λιτότητα του νεοφιλελευθερισμού στην Ε.Ε από Βρετανία, έως τη Βουλγαρία, φέρνει τη δυστυχία, λιτότητα δια του ευρώ, με το ευρώ ,είναι μαύρη τρύπα στο διάστημα, που καταβροχθίζει οικονομίες, κοινωνίες, λαούς, δικαιώματα.

Οι χώρες της ΕΕ που δεν είναι στην Ευρωζώνη, Πολωνία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Τσεχία, Βουλγαρία δεν θέλουν σήμερα να μπουν σε αυτή.

Η ρευστότητα, οι οικονομικές πολεμικές επιχειρήσεις του Σαββατοκύριακου του Γιούρογκρουπ, ΕΚΤ και ΔΝΤ, που πρέπει να ολοκληρωθούν μέχρι να ανοίξουν οι αγορές τη Δευτέρα το πρωί, κάνουν καινούργιους «μπλιτσ-κρίγκ» των εβδομήντα δύο ωρών.

Οι κυβερνήσεις του τόξου του Νότου: Στην Κύπρο η Δεξιά του Αναστασιάδη, στην Ελλάδα ο Σαμαράς, στην Ιταλία ο συνασπισμός Κεντροαριστεράς και Δεξιάς με τον Λέτα, πρόεδρο της νεολαίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος τη δεκαετία του ενενήντα, στην Ισπανία ο Ραχόι ,στην Πορτογαλία η Κεντροδεξιά του Κοέλιο , στην Ιρλανδία η δεξιά με τον Κένι.

Κυβερνήσεις υπηρέτες ή συνεργάτες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος.

Σε επίπεδο λοιπόν κυβερνήσεων, χωρών που δοκιμάζονται από μνημόνια ή είναι κοντά σε αυτά, δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις σήμερα δημιουργίας ενός ριζοσπαστικού μετώπου σύγκρουσης με την ΕΕ.

Μένουν τα κινήματα, οι δυνάμεις της Αριστεράς.

Eπομένως μιλάμε για ένα μέτωπο των λαών, των κινημάτων, της Αριστεράς των χωρών του Νότου και όλης της Ευρωζώνης για την ανατροπή της.

Το χρηματιστικό και τραπεζικό κεφάλαιο δεν θα κάμει πίσω από τα πλεονεκτήματα που κέρδισε.

Η Γερμανία δεν θα παραιτηθεί οικιοθελώς από την ανάδειξή της σε ηγεμόνα της ΕΕ και ιμπεριαλιστικό κέντρο σε παγκόσμια κλίμακα.

Ο δρόμος αυτός προς ένα ολοκληρωτικό μοντέλο της Ευρωζώνης και της ΕΕ δρομολογήθηκε ήδη, στέλνοντας τη Δημοκρατία και την Κοινωνία στο απόσπασμα.

Η Ευρωζώνη και η ΕΕ ή καταρρέει ή διαλύεται ή ανατρέπεται. ¨Άλλη λύση ,στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί ,ευνοϊκή για τους λαούς δεν υπάρχει.

Η ανατροπή της Ευρωζώνης δεν είναι το τέλος αλλά ή αφετηρία μιας άλλης προσπάθειας των λαών της Ευρωπαϊκής Ηπείρου για αλληλεγγύη ,σύγκλιση προς τα πάνω και κοινωνική πρόοδο.

Χρειάζεται λοιπόν ανάπτυξη κινημάτων συνεργασίας της Αριστεράς για την διαγραφή των χρεών των κρατών και με προοπτική την ανατροπή της Ευρωζώνης και της ΕΕ, με την επίγνωση ότι κάποιος θα ξεκινήσει πρώτος να ξηλώνει το πουλόβερ.

Εμείς είμαστε στο μάτι του κυκλώνα, στη πιο δεινή θέση από όλους τους Ευρωπαίους, μια χώρα που εξανδραποδίζεται και καταποντίζεται, καταδικασμένη σε οιονεί μόνιμη εσωτερική υποτίμηση.

Noi, όμως, υπό προϋποθέσεις, να γίνουμε και η αιχμή του δόρατος που θα προωθήσει την ανατροπή αυτής της κατάστασης.

Σήμερα, που η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας παίρνει νέες ιστορικές και πρωτοφανείς διαστάσεις, η υπεράσπιση της εργασίας σε διεθνές επίπεδο και η ανάγκη για ένα νέο διεθνισμό, που τα όριά του δεν μπορεί να κλείνονται στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, είναι απαραίτητη.

Οι ¨Έλληνες εφοπλιστές φτιάχνουν καράβια στην Κίνα, η Νόκια κλείνει το εργοστάσιο της Φινλανδίας και ανοίγει στο Βιετνάμ, η Αμερικάνικη Ηοneywell Αεροσπέις μεταφέρει δραστηριότητες από τις ΗΠΑ και το Μεξικό στη Κίνα, έχει επενδύσει ένα δις. δολάρια και απασχολεί ήδη 12.000 εργαζόμενους.

Στη Σαγκάη όμως ο κατώτατος μηνιαίος μισθός είναι 179 ευρώ και στο Πεκίνο 155.

Η πάλη και η αλληλεγγύη στην Ευρώπη περνά μέσα από την πάλη για την βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, αύξηση των μισθών τους και των δικαιωμάτων και των ελευθεριών τους στην Κίνα και την Νoτιοανατολική Ασία.

Ο διεθνισμός δεν χρειάζεται την ευρωζώνη για να αναδειχτεί. Υπήρχε και πριν και θα υπάρξει και μετά από αυτήν.

Στην Ισπανία από το 1936-39 , κομμουνιστές ,αριστεροί, δημοκράτες απ’ όλον τον κόσμο, πολεμούσαν με το όπλο στο χέρι για τη Δημοκρατία, εκτελώντας το Διεθνιστικό τους καθήκον, αντιμετωπίζοντας το φασισμό .

Επομένως το ζήτημα είναι το προγραμματικό περιεχόμενο ενός μετώπου, το πρόταγμά του.

Η ανατροπή και η διάλυση της Ευρωζώνης είναι απαραίτητος όρος για μια ουσιαστική ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, αυτό μπορεί να είναι και το προγραμματικό περιεχόμενο ενός μετώπου κινημάτων, Αριστεράς, λαών στην Ευρώπη.

Πριν απ’ όλα είναι η συνεργασία με το Νότο του Νότου, την Κυπριακή Αριστερά, το ΑΚΕΛ.

Το ΑΚΕΛ που προτείνει έξοδο από την Ευρωζώνη μετά την καταστροφή της Κυπριακής οικονομίας.

Να μην το νουθετήσουμε πάλι, όπως την εποχή του σχεδίου ΑΝΑΝ, που τμήματα της Αριστεράς της χώρας μας το πίεζαν να το δεχτεί, κάτι που τελικά δεν έκανε και τη στάση του την τίμησε και ο κυπριακός λαός με το δημοψήφισμα του 70 τοις εκατό.

Το ΑΚΕΛ δικαιώθηκε. Εκείνο το «όχι» δεν ήταν η καταστροφή της Κύπρου , όπως λεγόταν τότε, ήταν η αρχή της πορείας να μπει στην ΕΕ και Ευρωζώνη.

Το τέλος της Κυπριακής οικονομίας έγινε στην Ευρωζώνη με την απόφαση του Γιούρογκρουπ.

Η Κύπρος σήμερα είναι ουσιαστικά εκτός Ευρωζώνης σε καραντίνα.

Η υπόθεση ότι δεν θα τολμήσουν στην Ελλάδα, γιατί κινδυνεύουν, πάσχει και ήδη δοκιμάστηκε στην Κύπρο.

Η ανάγκη ενός νέου κουρέματος του χρέους και η αναμενόμενη απειλή διακοπής της ρευστότητας, δείχνει ότι η ανάγκη ρήξης μιας κυβέρνησης της Αριστεράς με την ΕΕ είναι σίγουρα μπροστά μας. Το όριό μας σε αυτή την ρήξη δεν μπορεί παρά να είναι μόνο τα λαϊκά συμφέροντα και να ετοιμάσουμε ένα πλήρες σχέδιο γι αυτό. ¨Αν τα όριά μας είναι νομισματικά τότε θα μας φθάσουν έως αυτά.

Ο Παπανδρέου ζήτησε δημοψήφισμα για τα μέτρα και του αντέτειναν δημοψήφισμα για το ευρώ. Δεν θα διστάσουν να το κάμουν και σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Δεν μπορούμε να εξαρτηθούμε από τις δόσεις- δηλητήριο, που μπαίνουν και βγαίνουν για τους τοκογλύφους.

Η ανάγκη της διακοπής και όχι αναστολής πληρωμών (που προϋποθέτει την αποδοχή των δανειστών), η διαγραφή του χρέους μετά την άρνησή τους ή την καθυστέρηση των συζητήσεων, που είναι ταξικό, άδικο και μη βιώσιμο χρησιμοποιώντας και τις δικές τους αντιφάσεις, όπως την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ που μιλά για λάθος πρόγραμμα, η δημιουργία ενός ισχυρού μεταβατικού προγράμματος με σοσιαλιστικό ορίζοντα, είναι μονομερείς αναγκαστικές ενέργειες μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που θέλει να απαλλάξει την χώρα από την εξάρτηση και τους διεθνείς τοκογλύφους και δεν υποκύπτει σε εκβιασμούς.

Θα πρέπει, αυτό το πολιτικό σχέδιο, να είναι ανοικτό και να έχει ζυμωθεί στον λαό. Ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που υπό προϋποθέσεις μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους για το λαό μας και τους άλλους εργαζόμενους της Ευρώπης.

ΛΕΥΚΑΔΑ

Martedì 9 July 2013.