ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ

Παρέμβαση στην ημερίδα Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ 24/5/2013 Του Συλλόγου Διάδοσης της Μαρξιστικής Σκέψης “Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ”

Δεν χρειάζεται κατά τη γνώμη μου, ιδιαίτερα στο παρόν ακροατήριο, κάποια ενδελε­χής επιχειρηματολογία για τις δύο επιλογές που διχάζουν τη σημερινή Αριστερά, απ’ τις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις πιο προωθημένες τάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η επικρατούσα άποψη της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για διαχείριση (με ό,τι ση­μαίνει ο όρος) στο πλαίσιο του συστήματος, είναι προφανής και αυταπόδεικτη. Ο επικεφαλής του, ενώ είχε την ευκαιρία να διαβεί το Ρουβίκωνα με τις λεγεώνες του λαϊκού κινήματος, προτίμησε τον αφοπλισμό του, υποκύπτοντας στη νομιμότητα και την ανιστόρητη λογική μιας ουσιαστικής τάχα, διαπραγμάτευσης. Οι πιέσεις των κα­τευθυνόμενων Μέσων επικοινωνίας σε πλήρη συγχορδία με τις κραυγές του φθαρ­μένου πολιτικού κατεστημένου, οδήγησαν στην επιλογή – ομολογία : “Θα τους τα­ράξουμε στη νομιμότητα.”

Αποφεύγοντας γενικεύσεις και πολιτικούς αφορισμούς, τονίζω πως αναφέρομαι στην ηγετική ομάδα και σημειώνω με ενδιαφέρον τις διαφορετικές προσεγγίσεις σημαντι­κής μερίδας στελεχών του εν λόγω σχηματισμού, (Λαφαζάνης, Τόλιος κλπ) που προφανώς απηχούν απόψεις στην Αριστερή του βάση.

Στον αντίποδα:

Η πρόταση της αντικαπιταλιστικής – αντιιμπεριαλιστικής διεξόδου, διαλύοντας τις αυταπάτες του τύπου “και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ”, φαίνεται ως η μόνη επιλογή, που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για τη σοσιαλιστική προοπτική.

Σε τόμους θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν τα αξιόλογα άρθρα συντρόφων σε εφη­μερίδες και διαδικτυακές σελίδες, που επιχειρηματολογούν υπέρ αυτής της άποψης. Σε ό,τι με αφορά, αφιερώνω αρκετό χρόνο καθημερινά στην ανάγνωση ή πιο σωστά στη μελέτη τους.

Πλάι σ’ αυτά, δεν είναι λίγα και τα επίσης αξιόλογα βιβλία που εκδίδονται τα τελευ­ταία χρόνια, (αρκετοί εκ των συγγραφέων παρίστανται) που εμπλουτίζουν το ιδεολο­γικό μας οπλοστάσιο και παράγουν πολιτική σκέψη.

Όλα κατατείνουν στην αναγκαιότητα δημιουργίας ενός μετώπου στη βάση της λογι­κής της ρήξης με σαφές αντιιμπεριαλιστικό αντικαπιταλιστικό πρόσημο, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές. Είναι προφανές ότι η λέξη μέτωπο, υποδηλώνει αυτές τις επί μέρους διαφορές, αλλά είναι καλά γνωστή και πάντα επίκαιρη η Λενινιστική ρήση “μαζί χτυπάμε χώρια βαδίζουμε.”

Θα αρκεστώ σε κάποιες επιγραμματικές κρίσεις πάνω στη σχετική με το περιεχόμενο του Μετώπου, αρθρογραφία.

1. Στο διαλεκτικό δίπολο θεωρία και πράξη, η θεοποίηση του ενός σε βάρος του άλλου, αποτελεί ατόπημα. Έχω την εντύπωση πως καταναλώνονται τόνοι με­λάνης για να “ανακαλυφθεί” το λάθος όχι της εκ διαμέτρου, αλλά της παρα­πλήσιας σε τελευταία ανάλυση άποψης. Απ’ τις σελίδες του Ριζοσπάστη, μέχρι αυτές του ΠΡΙΝ ή του Αριστερού βήματος, δεν απουσιάζει δυστυχώς ο κομμα­τικός πατριωτισμός. Και δεν αναφέρομαι καν στην κομματική νομιμότητα που είναι απόλυτα σεβαστή. Εδώ ανοίγω μια παρένθεση για να αναφερθώ και σε κάποιες με όνομα ή ψευδώνυμο, απαντήσεις σε άρθρα συντρόφων, που πέραν του ότι στερούνται τις περισσότερες φορές συντροφικότητας και ήθους, απο­δεικνύουν πως οι συντάκτες τους μάλλον θα ήθελαν να διακριθούν στο λογο­τεχνικό είδος της λιβελογραφίας και οι οποίοι με το “κομουνιστόμετρο” ανά χείρας, είναι έτοιμοι να κατακεραυνώσουν ό,τι διαφορετικό μπορεί να ακου­στεί ή να γραφτεί πέρα από τη δική τους “αλάθητη” άποψη που πάντα συνο­δεύεται από κάποιο τσιτάτο των κλασικών. Και κλείνει η παρένθεση.
2. Το κύριο που λείπει απ’ την αρθρογραφία, είναι η σαφής εξήγηση του τι σημαί­νει η πρόταση του Μετώπου, όσον αφορά στην επόμενη μέρα, σ’ αυτό που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως καθημερινότητα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων στρωμάτων. Παραβλέπω για την οικονομία της συζήτησης το γεγονός ότι πολλές φορές μιλάμε εξ ονόματος της εργατικής τάξης τη απου­σία αυτής, αλλά ένα κάλεσμα σε αγώνα για Μέτωπο και ανατροπή προϋπο­θέτει γνώση για το τι συνεπάγεται αυτή η περιπέτεια της ανατροπής. Ας μην αντιγράφουμε τη λογική της “Αριστεράς της διαχείρισης”, μήπως προκα­λέσουμε φοβικά αντανακλαστικά. Διότι δεν ξέρω τι έχει να φοβηθεί περισ­σότερο ενάμιση εκατομμύριο ανέργων και άλλων τόσων εκατομμυρίων ημια­πασχολούμενων ή πρώην μικροαστών, που ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχιας.
3. Η καυτή πατάτα όμως, βρίσκεται στο ζήτημα των προσώπων. Ας μιλήσουμε ανοιχτά σύντροφοι, τουλάχιστον, όσοι σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζουμε δη­μόσια, συναινούμε και στην ανάγκη δημιουργίας ενός Μετώπου και στο ιδεο­λογικό του περίγραμμα. Εδώ, η αρθρογραφία, ή καταφεύγει στην ασφάλεια της θεωρίας, (οι ηγέτες, αναδεικνύονται μέσα απ’ τους εργατικούς αγώνες) ή -και αυτό είναι μάλλον ασύμβατο με τις αρχές μας- “ανακαλύπτει” ιδεολογικές παρεκβάσεις σε δυνάμει συμμάχους, που προβάλουν ανοικτά κάποια πρόσωπα γύρω απ’ τα οποία θα μπορούσε να υπάρξει κάποια συζήτηση να ηγηθούν.

Γνωρίζοντας πως η άποψή μου αυτή, πρόχειρα καθώς είναι διατυπωμένη, είναι πολύ ευάλωτη σε κριτική μέχρις απαξιώσεως, εγώ θα επιμείνω. Έχουμε μια δεδομένη πολιτική κουλτούρα (το πώς διαμορφώθηκε είναι άλλο τεράστιο ζή­τημα) που δυστυχώς, διατρέχει όλα τα κοινωνικά στρώματα, μηδέ της εργατι­κής πρωτοπορίας εξαιρουμένης. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά, κακά τα ψέματα, οφείλει να υποδείξει ή ακόμα αν δεν υπάρχουν να ανακαλύψει τους αυριανούς ηγέτες της.