Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΙΚΑ

Ήταν 23 Ιουνίου του 1789, όταν ξανάρχιζε τις εργασίες της η γαλλική Εθνοσυνέλευση των εκπροσώπων των τριών τάξεων της Γαλλίας. Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ’ κάθισε στο κέντρο. Δεξιά του, έσπευσαν να καθίσουν οι εκπρόσωποι των αριστοκρατών, θεωρώντας τιμητικό να στέκονται «δεξιά του βασιλιά» αφήνοντας αναγκαστικά την αριστερή πλευρά στην τρίτη τάξη του λαού. Από αυτήν την σύντομη ιστορία προκύπτει ότι η оставил ως έννοια, είναι παιδί της γαλλικής επανάστασης, μιας κοινωνικής επανάστασης δηλαδή.

Της επανάστασης που κατήργησε τον θεσμό της βασιλείας και τα προνόμια των αριστοκρατών αλλά και με την οποία στην θέση τους ανήλθε, αναλογικά πάντα, η αστική τάξη η οποία εγκαθίδρυσε το δικό της πολιτικοοικονομικό και κοινωνικό σύστημα, τον καπιταλισμό. Στον καπιταλισμό, την πλειοψηφία του λαού αποτελεί η εργατική τάξη η οποία από τότε προσπαθεί να αποκτήσει αυτά που της άρπαξαν .. .

Πραγματικά, σε μια άλλη επανάσταση, это 1917, την Οκτωβριανή στην Ρωσία, που ανέτρεψε τον τσαρισμό, η εργατική τάξη « παραγκώνισε » την αστική και εγκαθίδρυσε το δικό της πολίτευμα, τον σοσιαλισμό, απελευθερώνοντας έτσι το σύνολο της κοινωνίας.

« Στις 18 σοσιαλισμός » έλεγε ένα σύνθημα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. это 1981. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κέρδισε τις εκλογές ο σοσιαλισμός όμως δεν ήρθε ποτέ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι προσδοκίες του ελληνικού λαού δεν επαληθεύτηκαν.

Και στην Ελλάδα η Αριστερά πέρασε πολλές περιπέτειες. Από την ίδρυση του ΣΕΚΕ, την μετονομασία του σε ΚΚΕ , την εργατική πρωτομαγιά του 1936 στην Θεσσαλονίκη, τις διώξεις του Μανιαδάκη, την ίδρυση του ΕΑΜ και την συγκρότηση του ΕΛΑΣ με την Εθνική Αντίσταση ενάντια στο ναζισμό και την αγγλοκρατία, την Ε.Δ.Α. που κατέλαβε την δεύτερη θέση στις εκλογές του 1958, τον αντιδικτατορικό αγώνα το 1967-1974 και το πολυτεχνείο, η ιστορία της ελληνικής Αριστεράς είναι γεμάτη από αγώνες, μεγάλες στιγμές και θυσίες γνωστών και άσημων αγωνιστών, που πάντα σκοπό είχαν την λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία.

Σήμερα στο κατώφλι του 2014, ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. είναι αξιωματική αντιπολίτευση έτοιμος να σχηματίσει την κυβέρνηση της Αριστεράς. Πιο πριν είχε μεσολαβήσει η ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας και του παραγωγικού της μοντέλου όπως και η υπαγωγή της, σε καθεστώς επιτήρησης από την τρόικα ( ΔΝΤ, ΕΕ, ЕЦБ ).

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΟΧΥΡΟ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Η δημοσιονομική αυτή κρίση είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή ενός ιδιόμορφου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Από τον βοναπαρτισμό ακόμα, την κρατική αυτή μορφή επιλέγει η αστική τάξη όταν η εξουσία της απειλείται. Τα σύγχρονα αστικά κράτη όμως φαίνεται ότι πέρα από την αναγγελία της πτώχευσης αποφεύγουν και την επίσημη εκτροπή σε αυταρχικά καθεστώτα ως μια ένδειξη ότι η αστική ηγεμονία έχει στεριώσει, αν και σαν ύστατο ενδεχόμενο κάτι τέτοιο δεν πρέπει να αποκλείεται. Έτσι αυτό που βιώνουμε είναι ένας « κουτσουρεμένος » κοινοβουλευτισμός, μεγάλης έντασης κρατική και παρακρατική βία και προπαγάνδα και ένα φασισμό που « έρπεται ».

Αυτή η έμφυτη ροπή και απειλή του αστικού συστήματος φαίνεται ότι πετυχαίνει τους σκοπούς της. Έτσι πολλές φορές, τα σοσιαλιστικά κόμματα θεωρούν ότι δεν έχει φτάσει ακόμα η κατάλληλη στιγμή για την ανατροπή της αστικής τάξης και αναδιπλώνονται είτε ως προς το πρόγραμμα, είτε την ένταση των αγώνων αλλά και ως προς και τα δύο. Στο όνομα της ομαλότητας δηλαδή θυσιάζεται η ριζοσπαστικότητα τους. Έτσι πολλές φορές, τα σοσιαλιστικά κόμματα είτε μετατρέπονται μέσω της κοινωνικής εκτόνωσης που προσφέρουν και την μετάλλαξη τους σε εγγυητές της αστικής εξουσίας, είτε με τον αναχωρητισμό τους καθίστανται ακίνδυνα για το αστικό σύστημα.

Το γεγονός αυτό καθιστά αναγκαίο να τονιστούν αρχικά κάποια βασικά σημεία του προγράμματος μιας κυβέρνησης του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και στην συνέχεια κάποια χαρακτηριστικά της δράσης του προκειμένου να σχηματίσει μια κυβέρνηση που θα δρομολογήσει σοσιαλιστικές προοπτικές για την χώρα.

ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Εθνικοποίηση/ Κοινωνικοποίηση δημοσίου πλούτου : Η κρίση έχει οδηγήσει την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού στην εξαθλίωση. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην μείωση των δημοσίων δαπανών αλλά και στο ξεπούλημα- ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ και του δημοσίου πλούτου εν γένει. Η κυβέρνηση της Αριστεράς προκειμένου να επιτελέσει το έργο και να διαθέσει στο σύνολο του λαού βασικά αγαθά όπως θέρμανση ,ενέργεια, υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες θα κρατικοποιήσει / κοινωνικοποιήσει τις ήδη υπάρχουσες ΔΕΚΟ . Τα αγαθά αυτά δεν μπορούν να είναι εμπόρευμα και επομένως η διάθεση τους θα γίνεται κυρίως από το κράτος. Φυσικά από έναν τέτοιο σχεδιασμό δεν θα μπορούσαν να μείνουν έξω οι τράπεζες αφενός μεν για την προστασία της μικρής λαϊκής περιούσιας και αφετέρου για να λειτουργήσουν ως ο κύριος μοχλός χρηματοδότησης της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Εργατικός έλεγχος στην παραγωγή :Η κυβέρνηση της Αριστεράς έχει ως στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της παραγωγής και της κοινωνίας. Επομένως θα λάβει όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες σε κοινοβουλευτικό και κοινωνικό επίπεδο προκειμένου μεγάλες επιχειρήσεις να είναι υπό εργατικό έλεγχο /διεύθυνση . Αυτές οι επιχειρήσεις θα αποτελέσουν το παράδειγμα καθώς και το έρεισμα πάνω στο οποίο θα στηριχθεί η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, η επιτυχής έκβαση της οποίας, θα αποτελέσει τον οδηγό για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Δημοκρατία/Λαοκρατία :Ο σοσιαλισμός δεν είναι ένα πολιτικό σύστημα το οποίο αφορά μόνο την παραγωγή αλλά κάθε ανθρώπινη πτυχή. Έτσι θα πρέπει να αναληφθούν εκείνες οι πρωτοβουλίες που θα προτρέπουν τους πολίτες να αναλάβουν την διεύθυνση και διεκπεραίωση κάθε ζητήματος της ζωή τους που αφορά τον χώρο διαμονής και δραστηριοποίησης π.χ. γειτονιά, πανεπιστήμιο, αθλητισμό κτλ..

Ιδιαίτερο βάρος πρέπει να δοθεί στην προαγωγή του πολιτισμού και των τεχνών. Μην ξεχνάμε ότι επαναστατικές και δημοκρατικές διαδικασίες απελευθερώνουν την ανθρώπινη δημιουργικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποια από τα πλέον ανυπέρβλητα έργα του ανθρώπινου πολιτισμού έχουν δημιουργηθεί κατά την διάρκεια επαναστάσεων, λαϊκών αγώνων

Διαγραφή του Χρέους : Η Ελλάδα ανέκαθεν διεπόταν από σχέσεις εξάρτησης με τα προηγμένα αστικά κράτη.. Η εξάρτηση αυτή λάμβανε την υλική της υπόσταση πέρα από τις εμπορικές σχέσεις και μέσω του δημοσίου χρέους. Έτσι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που έλαβε και χρηματοπιστωτική μορφή στην χώρα μας πήρε την μορφή κρίσης δημοσίου χρέους. Από το χρέος αυτό ποτέ δεν επωφελήθηκε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού και επομένως πρόκειται για ένα ταξικό και επαχθές χρέος. Καθήκον μιας κυβέρνησης της Αριστεράς είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους αποτινάζοντας έτσι τον ζυγό που βαρύνει τον ελληνικό λαό.

Πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική : Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης της Αριστεράς δεν μπορεί να εντάσσεται σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που σκοπό έχουν το μοίρασμα του κόσμου σε σφαίρες επιρροής και προκαλούν πολέμους. Επομένως καθίσταται αδιανόητη η συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ . Είναι αναγκαίο να ξεκολλήσουμε από δόγματα του παρελθόντος που συντηρούν τα αστικά κόμματα και έχουν ως συνέπεια την προσκόλληση στο άρμα του εκάστοτε πλανητικά ή περιφερειακά ισχυρού. Στο σημερινό πολυπολικό κόσμο που διαμορφώνεται, προτεραιότητα είναι να αναπτύξουμε συμμαχίες βασιζόμενες σε ένα αντικαπιταλιστικό μπλοκ χωρών.

ΛΑΪΚΟΙ – ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Το πρόγραμμα της Αριστερής κυβέρνησης θα συναντήσει μεγάλες αντιδράσεις τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό. Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν πρέπει ούτε μια στιγμή να διστάσει να έρθει σε σύγκρουση με εγχώρια και ξένα- διεθνή συμφέροντα και οργανισμούς π.χ. ΕΕ που εμποδίζουν την εφαρμογή του προγράμματος της. Για την εφαρμογή του απαιτείται η συμπαράταξη των δυνάμεων της Αριστεράς και η θετική συμπόρευση των λαϊκών μαζών που θα κινητοποιούνται από την επιθυμία για ανατροπή του παλιού κόσμου και την οικοδόμηση ενός νέου. Σε αντίθετη περίπτωση το πρόγραμμα θα παραμείνει κενό γράμμα και η κυβέρνηση μόνο στο όνομα Αριστερή.

Η εικόνα της συγκυβέρνησης των άλλοτε μεγάλων αντιπάλων του δικομματισμού δείχνει την εντύπωση ενός συστήματος σε διαδικασία σήψης και αποσύνθεσης . Το γεγονός αυτό καλλιεργεί στο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. την αίσθηση μιας κυβέρνησης σε αναμονή και δεν κινητοποιεί τον κόσμο στον βαθμό που θα έπρεπε. Πολλοί λένε ότι ο κόσμος θα στηρίξει την κυβέρνηση της Αριστεράς αφού πρώτα δει τα μέτρα που θα πάρει. Πρόκειται για « στρουθοκαμηλισμό» γιατί ο χαρακτήρας της κυβέρνησης της Αριστεράς και το πρόγραμμα της σε ένα μεγάλο βαθμό θα έχουν ήδη διαμορφωθεί από την ένταση και την διάρκεια των αγώνων που θα έχουν προηγηθεί. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να προκύψει με λογικές ανάθεσης ή ώριμου φρούτου. Αντίθετα τέτοιες λογικές θα οδηγήσουν αναγκαστικά είτε σε αναδίπλωση στο πρόγραμμα είτε σε μια αριστερή παρένθεση.

Και αυτό γιατί η κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας δεν είναι απόρροια εκλογικών και κοινοβουλευτικών διαδικασιών αλλά πλατιών και βαθιών κοινωνικών διεργασιών. Καθίσταται επείγουσα επομένως , η συγκρότηση λαϊκών επιτροπών αγώνα και ανατροπής σε τοπικό και εργασιακό επίπεδο που θα διανοίξουν τον δρόμο και θα προστατέψουν μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Η συνειδητοποίηση της κρισιμότητας των στιγμών επιβάλλει την δέσμευση των αριστερών δυνάμεων σε ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και την κοινή δράση πέρα από κομματικά στεγανά και επιδιώξεις. Η πολυδιάσπαση των αγώνων και των δράσεων απλώς τις καθιστά ατελέσφορες. Από τα εμφύλια πυρά των αριστερών δυνάμεων μόνο οι αστοί επωφελούνται. Ο πολυκερματισμός και ο εγκλωβισμός των δυνάμεων της Αριστεράς βοηθούν την αστική τάξη να διατηρήσει και να στερεώσει την εξουσία της. Ας μην προσθέσουμε ακόμα μια χαμένη ευκαιρία στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς.

Воскресенье 22 Δεκεμβρίου 2013