Του Σωτήρη Γεωργόπουλου

Ο δρόμος για την οικονομική και νομισματική ολοκλήρωση της Ευρώπης αποδείχθηκε μοιραία τραγικός για τους λαούς της και ταυτόχρονα έδειξε την προχειρότητα συγκρότησης των αναγκαίων μηχανισμών και μοντέλων στήριξης του ευρώ.

Α. Οι λαοί και οι χώρες του νότου της Ευρώπης έγιναν PIGS, οι οικονομίες τους σκουπίδια και οι πολιτικές τους υπαγορεύονται και επιβάλλονται απ’ το EUROGROUP, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ (Τρόικα).

Στη χώρα μας οι εργασιακές σχέσεις έχασαν τη θεσμική τους βάση, η ανεργία πέρασε το 28%, η ανεργία των νέων εκτινάχθηκε στο 67%, η μαύρη εργασία πλησιάζει το 45%, η συνολική ύφεση υπερβαίνει το 25% του ΑΕΠ, περισσότερο από το 25% του πληθυσμού ζει κάτω απ’ το όριο της φτώχειας.

Μετά από 4 χρόνια αυστηρών δημοσιονομικών προσαρμογών λιτότητας για το λαό και 3 χρόνων εφαρμογής των μνημονίων, το δημόσιο χρέος από 310 δις ευρώ μειώθηκε στα 309,2 δις, και με τα κοινωνικοασφαλιστικά ταμεία ρημαγμένα, με απώλειες 40 δις ευρώ απ’ το κούρεμα εφαρμογής του PSI, και προοπτική μετεξέλιξης του δημόσιου κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος αλληλεγγύης των γενεών σε ιδιωτικοασφαλιστικό, τριφασικό ύποπτης και αμφίβολης διάρκειας.

Δεν χωρά πια αμφιβολία ότι τόσο η Ελλάδα, όσο και οι χώρες της Ευρωζώνης πλήττονται από της αντίφαση της μη αναγκαίας, αλλά δυστυχώς εφαρμοσμένης λιτότητας που σε τελευταία ανάλυση αποσταθεροποιεί το ίδιο το Ευρώ και την οικονομία ολόκληρης της ευρωζώνης.

Οι μέχρι χθες φωνές για αποφετιχοποίηση του Ευρώ δεν προέρχονται πια απ’ την πτέρυγα της αριστεράς μόνο. Αστοί οικονομολόγοι, νομπελίστες και πολιτικοί ακόμη και της συντηρητικής πτέρυγας παραδέχονται ότι το πρόβλημα δεν είναι το χρέος των χωρών του Νότου, αλλά απ’ τη μια τα τεράστια πλεονάσματα του Βορρά και από την άλλη τα μεγάλα ελλείμματα των χωρών του Νότου και των περιφερειακών χωρών.

Γερμανικά ινστιτούτα, οικονομικά φόρουμ ακόμη και ο Σόιμπλε πρόσφατα, μιλούν για διόρθωση των αυστηρών δημοσιονομικών – περιοριστικών πολιτικών λιτότητας σε μια προσπάθεια εξόδου απ’ τη βαθιά κρίση. Το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο στήριξης των υπερκερδών, απομαστίζει τις χώρες από πόρους και πηγές, ενώ την ίδια στιγμή στο όνομα της κρίσης που προκαλεί δικαιολογείται για την επιβολή πρακτικών βίας, όπως στη Χαλκιδική, Μανωλάδα, εκπαιδευτικούς, μετρό κ.α., πλήττοντας δραματικά και βάρβαρα ανθρώπους, ελευθερίες, δικαιώματα, περιβάλλον κ.α.

Η ευρωζώνη του νεοφιλελευθερισμού και της ελευθερίας των αγορών δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση, όχι γιατί εμποδίζεται απ’ τη διόγκωση του χρέους, αλλά γιατί δεν μπορούν ή και δεν θέλουν να επιλύσουν με αμοιβαιότητα τα οικονομικά θέματα ελλειμμάτων και πλεονασμάτων των χωρών.

Έτσι η πιθανή αποχώρηση χωρών, όπως η Ελλάδα, από το ευρώ, διαγράφει την απειλή, όχι απλά στην επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, αλλά και στη διάλυση της Ευρωζώνης.

Οι λαοί της Ευρώπης και η αριστερά οφείλουν να αγωνιστούν για άλλο εναλλακτικό οικονομικό μοντέλο, που στον πυρήνα του θα υπηρετεί τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Ο υπέρογκος δανεισμός των χωρών του Ευρωπαϊκού νότου, οι ζώνες εργασίας – Μπόλκενστάιν – ο ρόλος της Ε.Κ.Τ και οι επαχθείς κατά περίπτωση όροι δανεισμού συνιστούν ένα φοβικό περιβάλλον βίαιης επιβολής βάρβαρων και αντιανθρώπινων πολιτικών. Με δήμευση περιουσιών και κεφαλαίων, με μέτρα όπως το κούρεμα των ομολόγων (PSI), απαλλοτρίωση καταθέσεων, χαράτσια κλπ., οδηγούν στη δημιουργία συνθηκών που απειλούν ακόμη και την ουσία του καπιταλισμού.

Το Grexit ve Success story είναι οι δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος στα πλαίσια μιας άστοχης οικονομικής και νομισματικής ολοκλήρωσης, όπως αυτή της Ευρωζώνης.

Η προοπτική της αριστεράς επιβάλλεται να στηριχθεί στο πεδίο της εναλλακτικής οικονομίας, που είναι απαλλαγμένη απ’ την κερδοσκοπία και την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων.

Β. Στο έδαφος απόκρουσης της λιτότητας, της μαζικής ανεργίας, της κατάργησης των εργασιακών σχέσεων, της εξόδου απ’ την ύφεση, της απόκρουσης των ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας περιουσίας και των φυσικών αγαθών και υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, επιβάλλεται η μαζική αγωνιστική δράση.

Τα κινήματα και ιδιαίτερα το Εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα πρέπει να αποτελέσουν τα εργαλεία αποτροπής των περαιτέρω αρνητικών συνεπειών και την ίδια στιγμή να αποτελέσουν βασικό συντελεστή και παράγοντα του νέου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης της χώρας.

Το Εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα έχει ανάγκη από ανασυγκρότηση των γραμμών του, οργανωτική και αγωνιστική αναδόμηση, βάθεμα των ταξικών του χαρακτηριστικών, υπεράσπιση και αφομοίωση των υπερεκμεταλλευο-μένων ξένων εργατών, στήριξη των ανέργων, επαναφορά και βελτίωση των εργασιακών σχέσεων, ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Το Εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα στο περιβάλλον της τρόικας και των μνημονιακών πολιτικών, με επικούρηση και των ηγεσιών των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, υποχώρησε σοβαρά με συνέπεια την αποξένωσή του απ’ τις πλατειές μάζες, τους άνεργους, τους οικονομικούς μετανάστες, με κατάργηση του θεσμικού πλαισίου και των ΣΣΕ, κατάργηση του 8ώρου, με εφαρμογή των επισφαλών εργασιακών σχέσεων, την καταστροφική μεταναστευτική απάνθιση του νέου επιστημονικού προσωπικού, με κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και τέλος την υποκατάσταση της απεργίας από την πολιτική επιστράτευση.

Τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων, φύσει και θέσει συγκρουσιακά προς το καπιταλιστικό σύστημα και τις πολιτικές του, επιβάλλεται να αναδειχθούν ρωμαλέα, ενωτικά, μαζικά – αγωνιστικά.

Σήμερα πρέπει η κυρίαρχη αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας να αναδείχνεται τόσο στα ειδικά όσο και στα γενικότερα προβλήματα. Η κοινωνία να στοιχηθεί με στοχοπροσήλωση στο μεγάλο πολιτικό στόχο της ανατροπής της κυβέρνησης και των πολιτικών της με ταυτόχρονη αγωνιστική διεκδίκηση της κυβέρνησης της αριστεράς, που θα εκφράζει και θα υπηρετεί τους λαϊκούς στόχους και ανάγκες.

Της κυβέρνησης που δεν θα είναι απαλλωτριωτής της λαϊκής ψήφου, ούτε θα αγνοεί της εντολές της.

Το Εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα πρέπει να εκφράσει την κοινωνική παραδοχή της λαϊκής εξουσίας, με τους αγώνες του. Έτσι που να μπορεί να εγγυηθεί και για τη νέα διακυβέρνηση και την αποτελεσματική της προοπτική μακριά από τους Καισαροπαπισμούς του φυσικού ηγέτη.

Ένα εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μαζικό, ταξικό, αγωνιστικό, με σεβασμό στα κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα, ικανό να απαντά στην καταχρηστική εφαρμογή πολιτικών σε βάρος της Εργατικής Τάξης και του Λαού, τόσο στο πεδίο των οικονομικών λειτουργιών, όσο και σ’ αυτό της μη αμφισβήτησης των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Οι αγώνες και ιδιαίτερα οι ύψιστης μορφής, όπως οι απεργιακοί, θα πρέπει να αποτελούν έμπρακτο εγγυημένο δικαίωμα αδιαμφισβήτητης εφαρμογής και μέτρο του νέου δικαιϊκού συστήματος.

Να βάλει οριστικά τέλος στην υποβολιμιαία προβολή του υποτιθέμενου κοινωνικού συμφέροντος, απ’ την πλευρά των εργοδοτών, με αντικειμενική επιδίωξη της κατάργηση της απεργίας, άρα και την αποδυνάμωση της διαπραγματευτικής δύναμης των εργαζομένων. Δεν θα πρέπει οι δυνάμεις του κεφαλαίου να αυθαιρετούν χωρίς περιορισμό και με κατάχρηση των δικαιωμάτων τους να ασκούν εξουσία. Η εξουσία του ΣΕΒ και των τραπεζών να υποταγεί με ανάδειξη του ηγεμονικού ρόλου της Εργατικής Τάξης, της μόνης παραγωγικής δύναμης.

Έτσι το εργατικό κίνημα αγωνιστικά θα ωριμάζει, θα συνειδητοποιείται μέσα από ρήξεις και ανατροπές. Με σεβασμό στην κοινωνία και το περιβάλλον, θα κατακτά λύσεις και ταυτόχρονα θα δημιουργεί τους όρους της κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση των ανθρώπων με ειρήνη, πρόοδο και προκοπή.

Άμεσα οι αριστερές, προοδευτικές, ταξικές δυνάμεις χρειάζεται, αξιοποιώντας την πείρα τους, να προχωρήσουν:

1. Σε μαζικές Γενικές Συνελεύσεις στα πρωτοβάθμια Σωματεία, σε χώρους δουλειάς και στις γειτονιές.
2. Να απαιτήσουν ενοποίηση των συνδικάτων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα
3. Να εγγράψουν με πλατειές καμπάνιες όλους τους εργαζόμενους και τους άνεργους στα συνδικάτα.
4. Να μην υπάρχει κανένας περιορισμός στην εγγραφή μελών (φύλο, χρώμα, θρησκεία, εθνικότητα, χαρτιά κτλ.)
5. Να δημιουργηθούν πρωτοβάθμια σωματεία παντού κατά κλάδο, επιχείρηση, οικονομική δραστηριότητα και τοπικά.
6. Να αναδειχθούν νέες διοικήσεις και εκπρόσωποι παντού.
7. Να απαιτηθεί επαναφορά των εργασιακών σχέσεων προ μνημονίου.
8. Αλληλεγγύη στους άνεργους με ενεργές δράσεις για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους.
9. Υπογραφή νέας ΕΓΣΣΕ και κλαδικών και επιχειρησιακών συμβάσεων με πρόβλεψη κάλυψης των μνημονιακών απωλειών και να κηρύσσονται υποχρεωτικές στην εφαρμογή τους.

Η αριστερά να στηρίξει όλες τις πιο πάνω δράσεις με πρώτο δείγμα γραφής την εγγραφή και δράση όλων στα πρωτοβάθμια σωματεία και με τη συγκρότηση ενιαίας Συνδικαλιστικής κίνησης, ανοιχτής στο νέο και χωρίς καμία διάθεση κομματικής εκμετάλλευσης (καπέλωμα).

Γ. Η συγκυρία των πολιτικών εξελίξεων στην Ευρωζώνη είναι προφανές ότι προκαλεί έντονο πολιτικό και ιδεολογικό διάλογο στο εσωτερικό της χώρας. Η κρίση στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα έπληξε βαθειά την Ελλάδα. Οι μηχανισμοί ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) , το σύμφωνο σταθερότητας και ο λεγόμενος μηχανισμός στήριξης (EFSF - EMS), ο ELA, o Δημοσιονομικό Σύμφωνο και η Τραπεζική και εν γένει εποπτεία συγκροτούν στην ουσία τους τον εμβρυουλκό απώλειας του συνόλου των δικαιωμάτων και ελευθεριών του Ελληνικού Λαού και της χώρας.

Η λειτουργία και εφαρμογή των μηχανισμών της Ευρωζώνης και του Δ.Ν.Τ, αντί της υπεσχημένης βελτίωσης και σύγκλισης της χώρας προς τις οικονομίες των άλλων χωρών, έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα. Πλεονάσματα κυρίως στη Γερμανία και τους δορυφόρους της, και στην Ελλάδα ανεργία, ύφεση, απολύσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων κ.α.

Η αλληλεγγύη των λαών δεν λειτούργησε. Εξάλλου, η ΟΝΕ και ο όλος σχεδιασμός της είναι σαφές ότι υπηρετεί την καπιταλιστική ολοκλήρωση και όχι τα συμφέροντα των εργαζομένων και των λαών.

Η Ευρωζώνη δεν είναι συγκροτημένη στη βάση της ισοτιμίας και του αμοιβαίου όφελους των χωρών και των λαών που την απαρτίζουν, αντίθετα είναι ένωση κεφαλαιοκρατών.

Η φύση της Ευρωζώνης ήδη έπληξε με τις πολιτικές της τους Έλληνες και τώρα, κραυγαλέα ερμηνεύεται το γιατί δεν ρωτήθηκαν οι Έλληνες για την επιλογή ένταξης στην ΟΝΕ.

Παρά και πέρα από τις όποιες εκτιμήσεις της αριστεράς, ακόμη και τώρα, για τη σκοπιμότητα επιλογής και ένταξης στην ΟΝΕ, είναι αδιαμφισβήτητη και ομολογείται ακόμη κι απ’ αυτούς που ωφελήθηκαν, ότι η Ελλάδα είναι στην ομάδα των χαμένων.

Το δόγμα, λύση μέσα στο Ευρώ, συνιστά τουλάχιστον μονοδιάστατη, στείρα και ατελέσφορη πρόκριση. Η εμπειρία του Ελληνικού λαού οδηγεί σε άρνηση. Σαφώς και η προσφυγή στο εθνικό νόμισμα, χωρίς μελέτη και επιστημονική επεξεργασία, συνιστά επιζήμια επιλογή.

Όμως η αριστερά επιβάλλεται, προβάλλοντας σε πρώτο επίπεδο τις λαϊκές ανάγκες, να ανοίξει το θέμα, με προϋποθέσεις:

1. 1. Να ακυρωθούν τα μνημόνια
2. 2. Να καταγγελθεί η δανειακή σύμβαση
3. 3. Να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος του χρέους και η εξόφληση του υπολοίπου να γίνει με εφαρμογή ρήτρας ανάπτυξης
4. 4. Παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, με μοχλό ανάπτυξης το Δημόσιο Τομέα της οικονομίας
5. 5. Εθνικοποίηση του Τραπεζικού Τομέα, με κοινωνικό έλεγχο
6. 6. Φορολογική μεταρρύθμιση με αλλαγή της σχέσης έμμεσων προς άμεσους φόρους, με άμεση ελάφρυνση των λαϊκών στρωμάτων, με αφορολόγητο που υπερβαίνει το κόστος διαβίωσης 4μελούς οικογένειας

Η αριστερά στην προοπτική εξέλιξης των διεθνών σχέσεων της Ελλάδας, επιβάλλεται να προσανατολίσει τις οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές της βλέψεις πέραν της Δύσης.

Πατριωτικό και διεθνιστικό χρέος της αριστεράς να οικοδομήσει ένα ευρύτερο διεθνές πλέγμα σχέσεων με χώρες και λαούς που αναπτύσσονται, με πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.

Κριτήριο και μέτρο των διεθνών σχέσεων δεν πρέπει να αποτελεί η ένταξη σε ολοκληρωτικούς μηχανισμούς εξάρτησης, αλλά ο πλουραλισμός των χωρών και λαών που αναπτύσσονται διεθνώς στη λογική της ειρήνης, της φιλίας και του αμοιβαίου οφέλους.

Πέραν του Δυτικού προσανατολισμού, υπάρχει ο ευρύς ορίζοντας των Ασιατικών, Νοτιοαμερικανικών, Αφρικανικών κ.α. χωρών και λαών που εγγυώνται τη διεθνή ασφάλεια, την ειρήνη, την αμοιβαία επωφελή ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών.

Τέλος, η πιο πάνω πρόκριση οδηγεί σε αποδέσμευση απ’ την Ευρωζώνη, στη βάση επεξεργασιών με ταξικά χαρακτηριστικά και στόχευση, έτσι ώστε στο πεδίο εφαρμογής της αριστερής διακυβέρνησης, εγγυητής και φορέας εφαρμογής να είναι η Εργατική Τάξη, οι μικρομεσαίοι, οι νεολαίοι και τα στρώματα που θίγονται απ’ την ταξική φύση και πολιτικές της Ευρωζώνης.