Ανθή Βελλή* | 14.04.2013

“Στόχος του νέου νομοσχεδίου δεν είναι άλλος από τη νομιμοποίηση των απολύσεων”

*Γραμ­μα­τέ­ας του Συλ­λό­γου Πρω­το­βάθ­μιας Εκ­παί­δευ­σης Γλυ­φά­δας -Βού­λας – Βάρης – Βου­λιαγ­μέ­νης

Πα­ρα­κο­λου­θού­με τη “συ­γκρα­τη­μέ­νη αι­σιο­δο­ξία” των ιθυ­νό­ντων για την πο­ρεία της οι­κο­νο­μί­ας και συγ­χρό­νως την απα­ξί­ω­ση της ζωής μας και του Δη­μό­σιου Σχο­λεί­ου. Με τη ψή­φι­ση του νο­μο­σχέ­διου σχε­τι­κά με τη δια­σφά­λι­ση της ποιό­τη­τας του εκ­παι­δευ­τι­κού έργου για την πρω­το­βάθ­μια και δευ­τε­ρο­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση (αξιο­λό­γη­ση) έπε­σαν και οι μά­σκες. Φαί­νε­ται ξε­κά­θα­ρα πως ο σκο­πός τους δεν είναι η βελ­τί­ω­ση της ποιό­τη­τας της εκ­παί­δευ­σης, αλλά η νο­μι­μο­ποί­η­ση των απο­λύ­σε­ων σύμ­φω­να με τις επι­τα­γές της Τρόι­κας.

Η αξιο­λό­γη­ση δεν είναι ούτε ου­δέ­τε­ρη, ούτε αθώα, ούτε ικανή να κρί­νει τους κα­κούς απ’ τους κα­λούς. Σύμ­φω­να με το νο­μο­σχέ­διο, οι εκ­παι­δευ­τι­κοί θα περ­νούν από διοι­κη­τι­κή και εκ­παι­δευ­τι­κή αξιο­λό­γη­ση. Η διοι­κη­τι­κή θα γί­νε­ται κάθε χρόνο από το διευ­θυ­ντή και η εκ­παι­δευ­τι­κή κάθε τρία χρό­νια από το σχο­λι­κό σύμ­βου­λο. Το απο­τέ­λε­σμα της αξιο­λό­γη­σης θα είναι η κα­τά­τα­ξη του εκ­παι­δευ­τι­κού σε μία από τις πα­ρα­κά­τω κα­τη­γο­ρί­ες: Ελ­λι­πής (ο εκ­παι­δευ­τι­κός που θα συ­γκε­ντρώ­νει 0-30 βαθ­μος), επαρ­κής (όποιος συ­γκε­ντρώ­νει 31-60 βαθ­μούς), πολύ καλός (όποιος συ­γκε­ντρώ­νει 61-80 βαθ­μούς) και εξαι­ρε­τι­κός (όποιος συ­γκε­ντρώ­νει 81-100 βαθ­μούς).

Ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός ελ­λι­πής ση­μαί­νει πως ο εκ­παι­δευ­τι­κός δε θα έχει το δι­καί­ω­μα προ­α­γω­γής για δύο χρό­νια (Ν. 4024/11). Αν αυτό συμ­βεί δύο φορές, τότε ο υπάλ­λη­λος πα­ρα­πέ­μπε­ται προς κρίση στο υπη­ρε­σια­κό συμ­βού­λιο, το οποίο μπο­ρεί να τον απο­λύ­σει ή να τον υπο­βι­βά­σει κατά ένα βαθμό. Να λοι­πόν πως δρο­μο­λο­γού­νται οι “νό­μι­μες” απο­λύ­σεις στην εκ­παί­δευ­ση.

Ποιά είναι όμως τα “αντι­κει­με­νι­κά κρι­τή­ρια” που θα μας κρί­νουν; Είναι πέντε: Τρία εκ­παι­δευ­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα και δύο διοι­κη­τι­κού. Ανα­λυ­τι­κά:

1ο Εκ­παι­δευ­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον: Δια­προ­σω­πι­κές σχέ­σεις, παι­δα­γω­γι­κό κλίμα και ορ­γά­νω­ση της τάξης.

2ο Σχε­δια­σμός, προ­γραμ­μα­τι­σμός και προ­ε­τοι­μα­σία δι­δα­σκα­λί­ας, δη­λα­δή αν μπο­ρού­με να αντι­λη­φθού­με τις δυ­να­τό­τη­τες και τις ανά­γκες των μα­θη­τών μας και να θέ­του­με ανά­λο­γους στό­χους. Το πε­ριε­χό­με­νο της δι­δα­σκα­λί­ας μας, τα μέσα και τις ενέρ­γειές μας.

3ο Διε­ξα­γω­γή δι­δα­σκα­λί­ας και αξιο­λό­γη­ση μα­θη­τών: Εδώ αξιο­λο­γού­νται: Η προ­ε­τοι­μα­σία των μα­θη­τών για δι­δα­σκα­λία, οι δι­δα­κτι­κές ενέρ­γειες, ο βαθ­μός τε­λι­κά εμπέ­δω­σης της νέας γνώ­σης και ο τρό­πος αξιο­λό­γη­σης.

4ο Υπη­ρε­σια­κή συ­νέ­πεια και επάρ­κεια, δη­λα­δή τή­ρη­ση τυ­πι­κών υπαλ­λη­λι­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων, συμ­με­το­χή στη λει­τουρ­γία της σχο­λι­κής μο­νά­δας, στην αυ­το­α­ξιο­λό­γη­σή της, επι­κοι­νω­νία, συ­νερ­γα­σία με γο­νείς και φο­ρείς που δεν προσ­διο­ρί­ζο­νται.

5ο Τυ­πι­κά προ­σό­ντα και επαγ­γελ­μα­τι­κή ανά­πτυ­ξη (συμ­με­το­χή σε σε­μι­νά­ρια…).

Όλ’ αυτά θα αξιο­λο­γού­νται από δύο επι­σκέ­ψεις του σχο­λι­κού συμ­βού­λου στην τάξη του αξιο­λο­γού­με­νου και από μία συ­ζή­τη­ση – ανα­στο­χα­σμό!!! Όχι δεν παί­ζουν… Ξέ­ρουν πολύ καλά τι κά­νουν. Θέ­λουν να μας χρε­ώ­σουν όλη την κα­τά­ντια του Δη­μό­σιου Σχο­λεί­ου, τη φρίκη των ανα­λυ­τι­κών προ­γραμ­μά­των και των βι­βλί­ων που αυτοί έφτια­ξαν.

Πόσοι από ‘μας δεν έχου­με βρε­θεί σε τάξη με αλ­λο­δα­πούς μα­θη­τές και, ζη­τώ­ντας τη λει­τουρ­γία Τμη­μά­των Υπο­δο­χής, δε βρή­κα­με αντα­πό­κρι­ση; Τι κά­νου­με με τα παι­διά με προ­βλή­μα­τα συ­μπε­ρι­φο­ράς ή μα­θη­σια­κές δυ­σκο­λί­ες όταν τα ΚΕ.Δ.Δ.Υ. (Κέ­ντρα Διά­γνω­σης-Δια­φο­ρο­διά­γνω­σης-Υπο­στή­ρι­ξης) έχουν ανα­μο­νή ετών; Τι κά­νου­με με τα απα­ρά­δε­κτα βι­βλία που μόνο ερ­γα­λεία γνώ­σης δεν είναι; Με τα ανα­λυ­τι­κά προ­γράμ­μα­τα- πα­γί­δες, που σκοπό έχουν να φτιά­ξουν πο­λί­τες – πε­λά­τες ανι­στό­ρη­τους, με ευ­νου­χι­σμέ­νη κρίση, κοι­νω­νι­κή ανα­πη­ρία και πο­λι­τι­κή αφα­σία; Με τα πο­λυ­πλη­θή τμή­μα­τα; Με την έλ­λει­ψη επο­πτι­κών μέσων; Με τους μι­σθούς που κά­πο­τε, με πολύ φα­ντα­σία, τους λέ­γα­με αξιο­πρε­πείς; Γιατί, τώρα, δεν το συ­ζη­τά­με αυτό… αν σκε­φτού­με, εκτός από τη δρα­μα­τι­κή τους μεί­ω­ση, την οι­κο­νο­μι­κή επι­βά­ρυν­ση εξαι­τί­ας των άδι­κων και αντι­συ­νταγ­μα­τι­κών φο­ρο­ε­πι­δρο­μών και της διά­λυ­σης του κοι­νω­νι­κού κρά­τους.

Οι δα­πά­νες για την Παι­δεία μειώ­θη­καν κατά 33% για την τριε­τία 2009-2013. Σχο­λεία συγ­χω­νεύ­ο­νται, ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα χρό­νων κα­τα­πα­τού­νται. Το δι­καί­ω­μα της ορ­γα­νι­κής θέσης απει­λεί­ται. Οι ανα­πλη­ρω­τές και ωρο­μί­σθιοι πα­ρα­δί­δουν την αξιο­πρε­πή κα­θη­με­ρι­νή τους επι­βί­ω­ση ως εκ­παι­δευ­τι­κοί και ως ερ­γα­ζό­με­νοι πο­λί­τες στη διά­θε­ση του προϊ­στα­μέ­νου τους και γί­νο­νται λά­στι­χο πε­ρι­φε­ρό­με­νοι από σχο­λείο σε σχο­λείο, ανα­λώ­σι­μοι υπάλ­λη­λοι με ανάλ­γη­τους όρους δου­λειάς – δου­λεί­ας. Ένα ακόμα τρο­με­ρό αυτής της υπό­θε­σης είναι ότι μας ωθεί σε έναν απί­στευ­το αντα­γω­νι­σμό για το ποιός θα ανα­δει­χθεί “κα­λύ­τε­ρος”, καθώς προ­βλέ­πε­ται ότι οι προ­α­κτέ­οι εκ­παι­δευ­τι­κοί δε θα ξε­περ­νούν ένα ορι­σμέ­νο πο­σο­στό, το οποίο θα μειώ­νε­ται μά­λι­στα μετά από Υπουρ­γι­κή Από­φα­ση κάθε δύο χρό­νια, ανά­λο­γα με τις δη­μο­σιο­νο­μι­κές δυ­να­τό­τη­τες. Είναι δη­λα­δή σα να μπαί­νου­με στην τάξη και να λέμε στους μα­θη­τές μας: “Όσο καλοί και να ‘στε, μόνο το 50% θα προ­α­χθεί στην άλλη τάξη”. Όμως το Υπουρ­γείο δε στα­μα­τά εδώ. Σχε­διά­ζει και την κα­τη­γο­ριο­ποί­η­ση των σχο­λεί­ων, με σκοπό την υπο­βάθ­μι­ση ή και το κλεί­σι­μο κά­ποιων σχο­λι­κών μο­νά­δων, αν δεν πιά­σουν τους στό­χους στη λε­γό­με­νη “αυ­το­α­ξιο­λό­γη­ση σχο­λι­κών μο­νά­δων”.

Όλ’ αυτά τα σχέ­δια συν­δέ­ο­νται άμεσα με το ΝΕΟ ΣΧΟ­ΛΕΙΟ της ΑΓΟ­ΡΑΣ του αντα­γω­νι­σμού, της φτη­νής κα­τάρ­τι­σης, της επι­φα­νεια­κής και απο­σπα­σμα­τι­κής γνώ­σης που επι­διώ­κουν να πα­ρέ­χει. Δυ­στυ­χώς η εκ­παί­δευ­ση ακόμα τους στοι­χί­ζει πολλά και το κέρ­δος που φέρ­νει δε γε­μί­ζει τα άδεια τους τα­μεία. Εμείς πρέ­πει να πλη­ρώ­σου­με. Γι’ αυτό η αντι­πα­ρά­θε­ση σ’ αυτά τα μέτρα είναι ευ­θύ­νη όχι μόνο των εκ­παι­δευ­τι­κών, αλλά πρέ­πει να γίνει μέ­τω­πο αγώνα όλης της κοι­νω­νί­ας.

Πολ­λοί εκ­παι­δευ­τι­κοί, εγκλω­βι­σμέ­νοι στην άποψη πως “οι καλοί εκ­παι­δευ­τι­κοί” δεν έχουν να φο­βη­θούν τί­πο­τα από οποιασ­δή­πο­τε μορ­φής αξιο­λό­γη­ση, θα πρέ­πει να σκε­φτούν πόσο υπο­κρι­τι­κή είναι αυτή η δια­δι­κα­σία, αφού ξε­κι­νά πρώτα απ’ όλα με δε­δο­μέ­νο το πο­σο­στό “επι­τυ­χί­ας” και έπει­τα να ανα­λο­γι­στούν το πλαί­σιο μέσα στο οποίο αυτή η δια­δι­κα­σία θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί. Συ­ζη­τά­με δη­λα­δή για τον πο­λυ­έ­λαιο (αξιο­λό­γη­ση) που θα ταί­ρια­ζε στο γιαπί (που κα­τά­ντη­σαν τη Δη­μό­σια Παι­δεία). Όσο για τους κα­χύ­πο­πτους – απέ­να­ντί μας – γο­νείς, εκτός από τα πα­ρα­πά­νω επι­χει­ρή­μα­τα που θα τους πεί­σουν για το ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό σχέ­διο του Υπουρ­γεί­ου, θα πρέ­πει να τους το­νί­ζου­με πως μετά την “αξιο­λό­γη­ση” των εκ­παι­δευ­τι­κών, θα έρθει κι’ η σειρά της σχο­λι­κής μο­νά­δας που φοι­τούν τα παι­διά τους να αξιο­λο­γη­θεί και τότε θα πρέ­πει να βά­λουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, γιατί μαζί με την απο­μά­κρυν­ση των “κακών εκ­παι­δευ­τι­κών”, θα “απο­μα­κρυν­θεί” και η χρη­μα­το­δό­τη­ση που απαι­τεί­ται για να λει­τουρ­γή­σει το σχο­λείο. Επί­σης, θα πρέ­πει να τους υπεν­θυ­μί­σου­με πως αυτό το “αντι­κει­με­νι­κό” σχέ­διο αξιο­λό­γη­σης θα εφαρ­μο­στεί σε όλους όσους δου­λεύ­ουν – ακόμα -στο δη­μό­σιο τομέα.

Σε πολ­λές γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις το­πι­κών συλ­λό­γων Π.Ε. και Δ.Ε. η μα­χό­με­νη εκπαίδευ­ση έχει απο­φα­σί­σει να αντι­στα­θεί σ’ αυτό το νο­μο­σχέ­διο. Συ­ζη­τιού­νται έντο­να προ­τά­σεις όπως να μην συμ­με­τά­σχου­με σε σε­μι­νά­ρια αντί­στοι­χου πε­ριε­χο­μέ­νου, ακόμα και να απει­λή­σου­με με μα­ζι­κές πα­ραι­τή­σεις διευ­θυ­ντών, ώστε να μην υπάρ­ξουν δια­θέ­σι­μοι αξιο­λο­γη­τές να υπο­στη­ρί­ξουν τα σχέ­διά τους. Το επό­με­νο διά­στη­μα θα πα­λέ­ψου­με να απο­τυ­πω­θεί η θέ­λη­ση της πλειο­ψη­φί­ας των εκ­παι­δευ­τι­κών ως αί­τη­μα όλης της εκ­παι­δευ­τι­κής κοι­νό­τη­τας.

Αυτό που χρεια­ζό­μα­στε είναι πο­λύ­πλευ­ρη στή­ρι­ξη επι­στη­μο­νι­κή, ερ­γα­σια­κή και οι­κο­νο­μι­κή. Τέ­τοια στή­ρι­ξη δεν μπο­ρεί να προ­σφέ­ρει η ση­με­ρι­νή τρι­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση, αλλά μόνο μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς.