Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΠΠΟΥ

Τόσα χρόνια και ιδιαίτερα μετά την περίοδο της Μεταπολίτευσης παρακολουθούμε την Αριστερά στο σύνολο της σε διάφορες φάσεις, εκφάνσεις και διακυμάνσεις.

Να παλεύει και να πρωτοστατεί στα γενικότερα δρώμενα. Από το εργοστάσιο και τις ευρύτερες λαϊκές μάζες μέχρι το αστικό κοινοβούλιο, όπου μέχρι και σήμερα μεγάλο μέρος της επίσημης Αριστεράς δίνει μέρος της πολιτικής του μάχης και αντιπαράθεσης με το επίσημο πολιτικό κατεστημένο.

Παράλληλα υπάρχει και μια άλλη πτυχή της Αριστεράς σε όλες τις εκφάνσεις της που μπορεί να μην γίνεται κατανοητή, όχι λόγω αδυναμίας από την ευρύτερη κοινωνία, αλλά ανατροφοδοτεί την παρουσία της και σε πολλά επίπεδα την ύπαρξη της.

Είναι η πτυχή εκείνη των «νικητών» και των «χαμένων», των «οπορτουνιστών» και των «επαναστατών», των «σεχταριστών» και των «προδοτών», των «καθαρών» και των «βρώμικων».

Είναι η πτυχή όλων όσων από όπου και αν προέρχονται, που θέλουν να είναι πρώτοι (χωροταξικά!) στις πορείες και τις συγκεντρώσεις, λες και αυτό είναι κάποιου είδους κληρονομικό δικαίωμα, που πηγάζει από το επαναστατικό-εθιμικό δίκαιο του εαυτού τους.

Είναι η πτυχή της επίθεσης της α΄ ομάδας που βρίσκεται κάπου στην Αριστερά, εναντίον άλλης ομάδας που βρίσκεται επίσης κάπου στην Αριστερά, ή εναντίον της επίσημης Αριστεράς και αντίστροφα.

Αν μάλιστα υπήρχε και κάποιος ερευνητής που αποφάσιζε να μελετήσει αποκλειστικά και μόνο το κομμάτι αυτό της Αριστεράς για τα τελευταία τουλάχιστον σαράντα χρόνια μέσα από κομματικά έντυπα και τα όποια αρχεία, θα έβγαζε σημαντικά συμπεράσματα.

Κάποιος που θα θελήσει να αντικρούσει τα παραπάνω θα μπορούσε να επικαλεστεί από την διαφορά στην στρατηγική για τον τελικό στόχο… μέχρι και τους κλασσικούς.

Η απάντηση θα ήταν πολύ απλή: “Προσαρμόσου στην καθημερινή πραγματικότητα και το σήμερα”. ‘Aλλωστε για να ακριβολογούμε οι κλασσικοί έχουν απαντήσει σε πολλά από αυτά. Αλλά δυστυχώς η ερμηνεία στην Αριστερά διαφέρει από σχηματισμό σε σχηματισμό, από ομάδα σε ομάδα και δεν έχει τελειωμό.

Σήμερα: Tα πάντα ανατρέπονται. Γυρίζουμε εκατό χρόνια πίσω χωρίς να ξέρουμε το αύριο και χωρίς να γνωρίζουμε τι μας περιμένει ακόμη. Είναι αδύνατον να μην υπάρχουν πέντε κοινές συντεταγμένες σε κομμάτια της Αριστεράς που θα αποτελέσουν την βάση για κοινή προγραμματική δράση.

Δράση προς κάθε κατεύθυνση και προσανατολισμό για την Αριστερά της οποίας οι εκφάνσεις από όπου και αν προέρχονται βρίσκονται δίπλα σε μεγάλες μάχες και αγώνες (στην ΕΡΤ όσοι βρίσκονται έξω από το Ραδιομέγαρο θα βρουν κάποιον δίπλα τους που να προέρχεται από ένα άλλο κομμάτι της Αριστεράς. Φίλο, σύντροφο, συναγωνιστή που θα παλεύει για τον ίδιο στόχο).

Ένας θεμελιακός στόχος και σκοπός για την Αριστερά η κοινή προγραμματική δράση όπου αυτό είναι εφικτό, γιατί διαφορετικά η κοινωνία θα πισωγυρίζει και η Αριστερά δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί στις ……. ανάγκες των καιρών, πόσο μάλλον της εποχής.

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013.